Door de hel naar een soort Paradijs….
Duizenden, nee miljoenen krabben schieten met een verbazende snelheid van het strand richting de Indische Oceaan. Door de watervloed worden ze meegenomen naar de zee, honderdduizenden per golfslag. De maan verlicht hun broze rugschelp en de trappelende krabbenpootjes. Bij elke stap die we zetten lijken we honderden krabben uit hun overpeinzing te halen.
Een schitterend vuurtje brandt, net achter een duin, aangewakkerd door een sterke aanlandse wind die het beste uit de vlammen haalt. Niet uit mij. Voel me verslagen, uitgeput, beschadigd en vooral ook onbegrepen. Da’s best veel als ik dat zo teruglees.
Het begon met navitruien. Om een leuke grensovergang Mozambique – Zuid Afrika te hebben loodste onze navigator ons tweemaal op een verkeerde weg. Kon ze niet vermoeden, maar op beide wegen waren de bruggen weg geslagen. Op één van de foto’s kun je ons zien ploeteren door een nieuw ontstane rivier, vlak langs de doorbraak van de brug. (scary….)
Om van het gedoe af te zijn besluiten we richting Maputo te gaan en van daaruit richting een Olifanten opvang reservaat. Trui bespeurt een camping aan het water, zag eerst 22 km vanaf de gate, maar later bleken het 48 kilometers te zijn. Navraag bij de gate bleek de toegang geen enkel probleem, ook de hoogte van onze truck niet, evenmin als de breedte.
We hebben afgezien op die olifantenpaadjes die voor ons gewoon te smal zijn. Onder bomen door waar normaal alleen maar jeeps onderdoor rijden. Trui, gewapend met een machete, boven op de cabine om de te dikke takken door te zagen of omhoog te drukken en mij aanwijzingen te geven. Doodeng, want het enige dat ik hoorde was [ja] en [stop]. Ik stond doodsangsten uit dat haar mooie koppie geraakt zou worden door een dikke tak, zij van het dak zou donderen en ongelukkig terecht zou komen. Bah. De losse zandpaadjes gingen soms behoorlijk steil omhoog zodat Bully maar centimeters per minuut voorwaarts ging, maar hij deed het. De laatste kilometers hebben we het pad niet meer gebruikt, maar zijn we dwars door het hoge olifantengras gereden, doodeng, wat je ziet geen enkele kuil. Een deel zo schuin dat de truck op kantelen stond, maar we moesten wel door, teruggaan zou een hel zijn. De aangegeven schatting van anderhalf uur, bleken dik drieënhalf uur te zijn. Zware, hele zware uren.
Interessant is waarom we NIET zijn omgedraaid na 5 km. Klopt, ik wil Trui niet teleurstellen in haar droom van een mooie camping aan de oceaan, dwars door olifantengebied. Overigens we hebben er niet één gezien, wel de oren van een schamel nijlpaardje, maar dat terzijde. Ik wil haar niet teleurstellen, maar schaam ik mezelf ook dat terug gaan voor mietjes is? Ik denk het wel. Toch is dat jammer, het is niet eerlijk ten opzichte van mezelf en de auto. Deze is vandaag zo mishandeld, de toplampen achter op de bak zijn eraf geslagen, dikke takken over de zonnepanelen, de ramen ernstig bekrast, de zijkanten gekrast. Dit is domme-werk, hier moet ik van leren. Om meer ernstige schades te voorkomen. Om levensgevaarlijk situaties te voorkomen met verstand, in plaats van met ego.
