Join me in the sixties

Op 30 jarige leeftijd brouwde ik met mijn vader, mijn broer en de mannelijke schoonfamilie ons eigen bier. Het weekend daarna sliepen we in tentjes in de Ardennen om te vieren dat een nieuw decennium voor mij was aangebroken. En dronken we onze eigen, inmiddels gegiste, brouwsels.

Op 40 jarige leeftijd stuurde ik vijf kogels rond aan vijf vrienden. Met een aardige brief dat ze die zouden moeten gebruiken als ik onverhoopt 50 mocht worden. Vreselijk leek me dat. Liever dood dan 50 jaar oud.

Ik werd ongemerkt en zonder schade 50 jaar. Alsof er geen verschil tussen de vierde en de vijfde decade zou zijn. Met dat mooie Perspectief vierden we op een brave wijze dit nieuwe tiental.

Nu ben ik 60 jaar. En wil geen platitudes gebruiken als ‘ik voel me nog xyz jaar’. Ik wil dit speciale gevoel delen met mijn familie en vrienden. Ouder en jonger, mannetjes en vrouwtjes. Een openbaring delen dat na de jaren van werken om te bewijzen, werken om geld te verdienen, werken omdat het zo hoorde, deze bijzondere leeftijd een periode van ‘rust’ inluidt.

The dirty twenties, de ontdekking van het lichaam, van het genot. Het vinden van een leuke job, goh wat was ik héérlijk mezelf als verkoper bij Aspa. Wat heb ik genoten van die eerste zakelijke auto waar ik ook mee op vakantie mocht. Een Simca 1100 kenteken 21-BU-04. Metallic blauw.
De motorfiets, mijn trouwe GoldWing en de GoldWing European Federation waar we elk jaar minstens 6 Europese ritten maakten. Dit hielden we vol tot Charlotte 7 maanden zwanger was van Sam en er uit het tentje in Noorwegen 5 sleepsporen zichtbaar waren als ze s’morgens naar buiten kroop. Linkerhand, rechterhand, linkerbeen, rechterbeen en haar mooie, bolle buik.
The roaring thirties, de decade van ‘verantwoordelijkheid’, voor de aanschaf van een huis. Dat van ons kostte 126.500 harde guldens. Een tussenwoning in Kaatsheuvel, jeetje wat was dat een bedrag. Er moest dus méér geld verdiend worden, dus harder werken en méér verkopen. Ik genoot van de reizen van Kaatsheuvel naar Breda, naar Tilburg. Mijn wereld werd groter, mijn grenzen werden steeds minder duidelijk, de wereld aan de voeten van de dertigjarigen. Tom werd geboren.
The awesome fourties, de ontdekking van de beperking en daardoor van de verdieping. De energie neemt af, je doet al jarenlang je takke-best om de beste verkoper, manager en directeur te zijn. Maar je hunkert naar de verdieping. Dat kost tijd, kost jaren en dan ontvouwt er zich een prachtig cadeau: de herkenning van jezelf door het ego een beetje los te laten. Waauw. Er komt rust in die veertigjarige, er komt af-en-toe een beschouwende blik. En de eerste verstandige woorden ontsnappen als vanzelf aan het lichaam.
The filty fifties, je voelt je alleen. Verlaten en onbegrepen. Je carrière is geen verrassing meer, je realiseert je vooral je beperkingen. Beseft je dat verder reiken niet bij je past, dat eigenlijk de functie van carrière een heel andere is dan je altijd hebt gedacht. Die trap hoger geloof je ineens wel, je wilt de verdieping ‘beleven’. Voor mij was deze decade het herijken van alles was daarvoor was gebeurd en leidde helaas tot de scheiding van de moeder van mijn kinderen. De vrouw waar ik nog steeds dol op ben en met wie ik een prima contact onderhoud. Maar het meest pijnlijke moment in mijn leven, zonder twijfel, was de scheiding.
The never ending sixties. Ja daar ben ik dan. Op reis in Afrika, onderweg naar Mozambique. Zojuist gezwommen, let wel, we hebben al 200 dagen zon achter ons. We vieren mijn 60^e tijdens de reis. Weliswaar met onze vrienden in gedachten, maar op 25.000 km van ons vandaan. Deze 12 maanden reis voert me als vanzelf van de fifties naar de sixties. Genoeg tijd om over deze gebeurtenis na te denken, geen inkomen, geen baan en feitelijk ook geen concreet vooruitzicht. Maar wel een hypotheek te betalen. En nog vijf vette jaren alvorens Vadertje Staat een riante € 900 maandelijks gaat uitkeren. Alhoewel ik een planner ben, er tijdens de reis achterkom dat ik ook een ‘zorgkip’ ben, baart me dit vooruitzicht werkelijk geen enkele zorg. Ik doe mijn best die zorg aan te spreken, maar het lukt me niet. Ik schrijf dit aan de oever van het Malawimeer, strandje op tien stappen, zojuist een 4 kg zware vis voor ons gefileerd voor 1500 kwacha (€ 3,00). De betrekkelijkheid van dit moment maakt dat mijn blik op de sixties totaal anders is dan vanuit het perspectief van Billingen aan de Wijn. De verantwoordelijkheid van dit moment is dat Bully in tip-top-shape blijft. Dat Trui en ik in onze roze wolk blijven zweven (ze heeft net een heerlijk koude Carlsberg voor me gescoord), maar dat lijkt als vanzelf te gaan. De toekomst van deze ouwe man is nog zes maanden vet genieten. Om vervolgens nu dan ook niet na te kunnen denken over wat daarna komt.

Vrienden, noem me een oude man, ik verdien het. Noem me wat je wilt maar weet dat ik voor het eerst trots ben deze volgende decade te mogen betreden. Waar ik de verdieping kan beoefenen en deze wil delen met iedereen om me heen. Van harte gefeliciteerd, aan iedereen.

Nb/ rechtsonder onze website staat een RSS feed, activeer die dan krijg je een bericht als er een nieuw bericht op de site staat.