Drie bekeuringen op één dag

We weten dat wij, mensen van vlees den bloed, de echtgenotes krijgen die we verdienen, de kinderen, de politici en vandaar uit natuurlijk ook de politiemannen en politievrouwen zelf. Ja toch? Nou in Tanzania worden de politiemensen onderbetaald, evenzo als in de rest van Afrika, maar hier in Tanzania is men in staat het beroep fundamenteel wat lucratiever te maken. Iedereen is daarvan op de hoogte van laag tot hoog en deze manier van handelen bevalt zowel de regering als de politiemensen eigenlijk prima. En het is koren op de molen van de zogenaamde bestrijders van corruptie, dat terzijde, en een doorn in het oog van de bevolking, maar wie maalt daar om?

We rijden redelijk relaxed en een gemiddelde van 50 km/uur per dag, is voor onze ouwe trouwe Bully best wel redelijk. Een top van 70 km/uur over een goede, maar lege weg is prima, maar eerder gaat het richting 50-60 km/uur. Gewoon omdat het goed voelt, we geen haast hebben en we ons voertuig respecteren, tevreden grommend rond de 1800-2000 toeren.

Worden we ineens overvallen door een in kaki geklede politieman die uit het niets opduikt. Normaal is, dat men ons stopt om hun nieuwsgierigheid te bevredigen, of gewoon uit routine, maar als ze een radergun in de hand hebben gaat dat immer gepaard met een trotse glimlach, zo van ‘This time I got you my friend, Mzungu means money’. Niet dat deze trouwe flik de staat van zins is te dienen, om toe te zien op het snelheidsbeleid en overtreders de staatskas laten spekken, niets van dit alles. Hun glimlach is zoiets van ‘vanavond vlees op de plank en een biertje op zijn gezondheid.’

We reden 50 waar 30 km/uur was toegestaan, gewoon het bord gemist en verder niet in de gaten dat we in een dorp waren aanbeland. Een dorp overigens is een verzameling vanaf 1 huis, niet altijd, zeg maar gerust zeldzaam aangegeven door een snelheidsbord. De man bleef vriendelijker dan ik, nam de tijd om uit te leggen dat dit een categorie 30.000 Tsh overtreding was. Hij probeert het maximum uit mij als Mzungu te krijgen, ik probeer het omgekeerde. Daar lijkt ons beiden niets mis mee, maar dan gebeurd het: mijn vraag is eenvoudig ‘hoe duur als ik geen papiertje krijg?’ Zijn antwoord is binnen de seconde geformuleerd: 15.000 Tsh. Nou ja, teruglopend naar de auto besluit ik toch de bijdrage aan de corruptie te leveren, wapper met een briefje van 10.000 Tsh en zie de glimlach op zijn lippen. Geen officiële bekeuring, dus dit is 100% voor de agent zelf. Let wel dit is € 5,00 tweemaal het gemiddelde dagloon van een arbeider of docent.
Grappige voetnoot is wel het antwoord op mijn vraag: ‘waar is aangegeven einde 50 km/uur’ waarop het antwoord van deze agent weer een voorbeeld is voor de Afrikaanse logica. ‘sorry mijnheer, toen deze wet gemaakt werd was het 1960, toen was ik nog niet geboren….’

Met alle goede wil is hier toch geen touw aan vast te knopen. De man is in opleiding geweest, had dit kunnen lezen, maar goed, geen tijd verknoeien, vooral vriendelijk blijven en doorreizen.

Nog geen uurtje later schiet er weer zo’n klipgeit uit het niets. Weer met een radargun en glimlach. Nu hadden we wat beter opgelet: 53 km waar 50 was toegestaan en alsof er maar één tarief is voor Mzungus werd meteen weer 30.000 Tsh geroepen. Ik kwam de auto niet eens meer uit, gaf de policist een briefje van 5.000, wachtte zijn reactie niet eens meer af en reed door.

De vraag op reis is in hoeverre je hiermee moet zitten, in hoeverre dat je vrije rijden, of je genieten in dit mooie land moet laten beïnvloeden? Niet dus. Er is een prijs voor diesel die onontkoombaar is, en een prijs voor het onderhoud van de politie, dat even onontkoombaar lijkt. Gewoon accepteren als een cultureel verschijnsel.

Maar we blijven Hollanders. Op het einde van de dag een redelijk schimmige policist maant ons tot stoppen, gewapend, wederom met een radargun alsof ze die dag voor een lage prijs bij de Aldi in de aanbieding waren. We reden rondom de 50 km/per uur en hadden eigenlijk geen zin om opnieuw weer flappen te betalen. Dientengevolge trekken we beiden ons paasbeste gezicht, zwaaien als twee zotte Mzungu’s terug naar de officieren en tokkelen gerust door. Alsof we ons van de prins geen kwaad wisten, maar we keken toch wel wat opgewonden naar de eventuele achtervolging. Beide agenten bleken over een fiets te beschikken en waren te lui om deze te bestijgen. Gelukkig maar, want voor hetzelfde geld bega je een échte overtreding en zie je de binnenkant van een gevangenis.