NaviGeert of NaviTrui?

Inmiddels verdienen we een beetje het aureool boven onze hoofden van [enige ervaring] in het reizen in Afrika en in het reizen met een truck. Bijna zes maanden in beweging op vier wielen, daaraan is enig recht te ontlenen.
Maar hoe gaat zo’n reis, hoe ontwikkelt zich een route, gaat dat als vanzelf, is daar een dieper doel een [eindbestemming] die ons langs kronkelige, afgelegen bergpaadjes leidt? Of is er sprake van een toeval, een sterker iets dan onszelf, dat vooral het veilige asfalt voor ons uitrolt en wij dat als vanzelfsprekend maar hebben te volgen? Zijn het de dollars die ons waarschuwen de kostbare, vaak toeristische hoogtepunten te vermijden om daarmee ook de blanken te ontlopen?
Hier komt het tot een heikele confrontatie tussen de beide reizigers. Een die zich heeft verenigt met [focus] en de ander die vooral de [bubble] lijkt na te streven. Het is het glibberige, onbegaanbare pad van de verschillen in karakters die de tegenstrijdigheid van de richtingen lijken te accentueren. Focus is de schrijver, hij is aan het woord en ontkent dan ook enig begrip te hebben van de vrouwelijke diepere krochten waar het om afstand en richting gaat. Dit maakt deze beuzelarij dan ook onevenwichtig en volstrekt partijdig. Het zij zo.
Hoe wonderwaar het gezegde [het is niet het doel, maar de reis] ook is, in de beleving van focus, zijn er een aantal uitgangspunten die redelijk onwrikbaar lijken, zonder van inflexibileit te mogen worden beschuldigd naar zijn mening.

Ons huis is voor 12 maanden verhuurd, dat geeft een tijdsraam aan. Wellicht dat dit te verlengen is, maar daarop rekenen is luchtfietserij. We geven meer dan $ 50 per dag uit gemiddeld, maar reken voor het gemak op 1500$ per maand aan slaapplekken eten en drinken, we houden dit beslist niet bij, maar het gevoel zegt dat we, inclusief visa, roadtax en andere flauwekul als diesel, zeker op $ 30.000 voor een jaar zitten. Dit bedrag overigens werd ons door andere reizigers ook als realistisch bestempeld.
We hebben de financiële component onderbouwd, het tijdsframe gekoppeld aan de verhuurperiode van ons huis, resteren de kilometers en hun haalbaarheid. We hebben net de 20.000 km aangetikt en zijn tien uur westelijk van Dar es Salaam. Van daaruit naar Mozambique, naar onze vers ontmoette reisvrienden die een nieuwe eigen lodge zijjn gestart, om daarna naar Zuid Afrika te tuffen. We hebben vijfenhalve maand achter de rug, is het realistisch te denken dat we over vier weken halverwege Mozambique bij onze vrienden zijn? Daar veertien dagen genieten van hun Hollandse warmte, deelgenoot te zijn van hun nieuw veroveringen, de voortgang van de lodge, dit lijkt minimaal. Dan zitten we op het eind van de zevende maand om daarna naar Zuid Afrika te gaan. Krugerpark uitgebreid te bezoeken als entree van dit geweldige land om daarna stap voor stap het nieuwe Afrika te ontbloten.
Zie hierboven de realiteit van focus die zich tegen een rubberen muur voelt redeneren naar bubble. Bubble heeft geen haast, erkent geld nimmer als een beperking, weigert zich neer te leggen bij de wet van noord en zuid (een omweg van 200 km om een nietige waterval te zien is in de ogen van bubble immers volstrekt niet afwijken van welke route dan ook).
We kennen dagen van 2 uur rijden om daarna 22 uur lekker te niksen. Er zijn ook zeldzame reisdagen, vooral in de parken, waar focus gedwongen lijkt om meer dan 12 uur achter het stuur door te brengen. Bubble weigert de kaart van Tanzania voor waar aan te nemen. In haar Bradt (een verbeterde Lonely Planet) staat immers geheel Tanzania op A5 formaat en daarmee lijkt gewoon elke plaats op de gemeende route te liggen. Ze bazelt duizenduit dat op haar A5 kaart 1 centimeter gelijk is aan 488 km en daarmee sluit alles natuurlijk naadloos aan elkaar. Wat is immers een afstand van 2 centimeter, en wat maakt het uit of het noord of zuid is? Ze leest, de wijsvinger van haar linkerhand geconcentreerd op de pagina gedrukt, haar andere hand houdt het vergrootglas vast, de hoogtepunten van de plaatsen die volgens haar A5 kaart ‘op de route liggen’. Onze Garmin Tracks4Africa toont haar eigenwijs de gevraagde plaatsen niet in de ochtend, maar wonderwel in de middag. Alsof Tracks4Africa weet in te spelen op de chaotische geest van bubble?
Bubble heeft op de grens van Tanzania besloten, dit zonder druk van focus, zich op het navigeren te storten. Het laat de chauffeur wat meer ruimte om geconcentreerd te rijden en geeft ook de betrokkenheid bij de omgeving een boost voor de navigeerder.
Inmiddels hebben we een ludiek onderscheid gemaakt tussen navigeert en navitrui. Navitruien brengt je op de meest wonderlijke routes. Eenrichtingswegen de bergen in waarover je alleen maar terug kunt rijden omdat er geen aansluitende wegen zijn. Gewoon 2 uur de verkeerde kant inrijden om dan tot de ontdekking te komen dat we moeten omdraaien, dus 2 uur terug, om dan onze bedoelde route te vervolgen. Mind you, de dagroute was twee uur en resulteert nu in een  6 urige trip. Niet de fout van bubble, maar van de GPS, vanzelfsprekend….
Het ontkennen van het begrip noord en zuid, blijkt hardnekkig alhoewel bubble aangeeft het nu te begrijpen en het mee te nemen in haar beoordelingen. Met duidelijke redenen omschrijven waarom Serengetti niet mijn voorkeur heeft (enorme kosten en berenslechte wegen) doet ons toch ‘onverwacht’ bij de poorten van Serengetti aanschuiven.
De vraag rijst nu, waarom focus dit toestaat en niet eerder ingrijpt. Dit laat zich vertalen in een ongelofelijke liefde en tederheid voor het enthousiasme van bubble die zich met de roze viltstift ondenkbare routes en mooie plaatsen aan elkaar heeft geregen. Vanaf haar passagiersplaats, ruim twee meter van de bestuurder af, wijst ze met haar wijsvinger, op haar A5 formaat kaart, de volgende plaatsen aan en vertelt over de meest ontroerende ontmoetingen met bergbeken, kletterende watervallen, healers en vergezichten. Vanaf de grens Rwanda – Tanzania lijkt ze het licht te hebben gezien en stort zich als navigator op een soort heilige route. Dit enthousiasme laat zich natuurlijk niet beteugelen en als het anders uitpakt,  geen bergbeek maar een afvalstroompje, een kletterende waterval die nauwelijks meer dan een pisstroompje is, healers niet echt gezien maar vergezichten ten over, als het anders uitpakt is dat gewoon beginnerspech.
Het lijkt inderdaad beginnerspech als van haar roze markeerstift nog niet één leuke ontmoeting is uitgekomen. Maar deze pech maakt wel dat focus steeds meer van het padje raakt. Een opmerking als ‘we rijden alleen maar van a naar b en onderweg zien we niets’, die na 20.000 km wordt geuit, geeft een kortsluiting bij focus. Er is geen dag denkbaar dat we voor 10.30 wegrijden. We nemen lunchstops, af-en-toe een middagslaapje, proberen om 16.00 te stoppen. Hoe zo zien we niks? Wat hebben we de afgelopen maanden niet genoten? Alleen vanaf Tanzania is het onduidelijk geworden.

Nu is focus aan het woord: we zoeken een topdealer van Mercedes Benz in Dar es Salaam. We vertrekken s’morgens om 08.00 uur om lekker kilometers te maken. Van Dar gaan we naar Mozambique, naar onze vrienden, daarna naar Kruger. Als we de terugreis via de westkust willen maken en ons aan het tijdschema willen houden van 1 jaar, dan hebben we nu genoeg tijd verloren. Dan moeten we vanaf nu kilometers maken, s’morgens op tijd vertrekken en 8-10 uur actief sturen. Kaapstad nog 5000 km, dan omhoog, nog eens 15.000 km naar Millingen, is samen nog eens 20.000 km. Per dag, als we nu nog 6 maanden hebben is dat 111 km per dag, een makkie. Als we focus houden.

Even dachten we het voerruig per boot terug te sturen, kosten $ 8.000, plus twee vliegtickets, zeg $ 10.000. Even los van de risico’s van diefstal uit het voertuig is dat bedrag omgerekend 3 maanden reizen. Het idee om het voertuig hier in Afrika te laten, terug te vliegen en volgend jaar de reis af te maken is ook aantrekkelijk. Alhoewel, het niet kunnen beschikken over het voertuig in NL ervaar ik als een tijdelijke amputatie. Bubble vindt alles ok, neemt nimmer een besluit. De toekomst zal ons wellicht helpen.

De liefde van focus voor bubble blijft onaangetast. Onze verschillen zijn lessen in een ander soort ontmoeting, in de overbrugging van hard naar zacht. Van zacht naar ietsje harder. Deze reis blijkt toch een therapie. Niet vergoed weliswaar, een grote investering, maar ook van grote waarde.