Libië

Zonder navigatie die goed werkt, met een kaart met daarop alleen de Europese teksten terwijl de borden in het arabisch zijn, is het lastig navigeren. We raken verzeilt in Tripoli en rijden anderhalf uur de stad in en anderhalf uur de stad uit; hier hebben we niets te zoeken.

Ik vraag aan een tissue verkoper de richting naar Leptis Magna en hij geeft geen krimp, tot ik een vrouw achter hem hoor gillen, in correct Engels, [follow us, we show you the way]. Zij is tandarts, heeft haar tweeling geboren laten worden in Tripoli en die zijn gestorven. De volgende lichting was een drieling, en met deze eerdere ervaring, zijn deze geboren in London. Opnieuw is ze in verwachting van een tweeling, ook zij zullen een UK paspoort krijgen. Is heet Hallo en is super vriendelijk.

Haar man is Zamyr, werkt als inkoper bij Total in de olie-industrie. We krijgen de rest van de middag hun verhaal te horen, en dat is beslist 0% positief. The man whose name you don;t speak TMWNYDS heeft NIETS voor Libië gedaan. Hij haatte Libië en heeft zichzelf enorm verrijkt. In die 42 jaar heeft TMWNYDS geen enkel nuttig of belangrijk ding gedaan voor het land.

–          Het oliegeld verdwijnt, nu nog, in de zakken van de familie van TMWNYDS
–          Er zijn nauwelijks wegen, de meeste straten zijn zand.
–          Er is geen goed hospitaal in het hele land.
–          Er is geen treinverbinding.
–          Nauwelijks een universiteit, en is die er wel, dan is het niveau écht niet acceptabel.
–          Vuilophalen is een verantwoordelijkheid die niemand lijkt te dragen.
–          Er wordt alleen maar Arabisch gesproken, zeldzaam als je in het Engels kunt converseren.

De ontmoeting met de groep van Jim en Loek Vermeulen, totaal 15 mensen is hartverwarmend. Enorme voertuigen, 4 wieler, 6 wieler, 8 wieler. Ze zijn net terug van hun deserttrip en staan op een mooi strand, wij schuiven aan. Genieten van de warmte, van de NL taal en van het gevoel even ergens bij te horen. Het eind van de avond haal ik niet, ik ben verwonderd over de lichtflitsen aan de hemel.

De groep werd geintervieuwd door Libya-Canal-1 en wordt vanavond uitgezonden. ‘De eerste toeristen komen weer Libië in.’ Ook een verhaal in de krant blijkbaar. Maakt onze reis gelijk heroïsch. Zojuist schuifelen 6 mensen weg, de burgemeester van het dorp, een olie-ingenieur, een journalist, die ons opnieuw interviewd. Jullie zijn de eerste touristen die ons dorp aandoen in veel, heel veel jaar. We worden door iedereen uitgenodigd, slaan dat beleefd af en gaan vroeg naar bed.

We wilden de koelte van de nacht gebruiken om weg te rijden om 24.00 uur, maar dat wordt ons nadrukkelijk afgeraden, de milities zijn te actief op deze weg. We vertrekken morgen op een meer redelijke tijd.