Kerstmis Isiolo
Met frisse tegenzin bedachten we hoe we onze Kerstmis wél nuttig zouden kunnen doorbrengen. Op Kerstavond gingen we met de dochters van Vera, twee pikzwarte dametjes van 20 en 16 jaar, naar de grote kerk. Er zou van 20.00-24.00 doorlopend worden gezongen. Om 22.00 waren we er. Om te zien dat de kerk uit was en wij de enigen nog waren. 🙁 Dat is toch iets met ons en Kerstmis 🙂
De volgende ochtend zouden we om 09.00 opgehaald worden door Margaret, die we hadden leren kennen via de lodge en verbonden was aan de kerk. Om precies 10.30 komt ze aankakken, africa style, vergezeld door Pastor Geoffrey Muringi van de Deliverance Children. Met een schrikwekkende vaart werden we 20 km verder uitgenodigd in zijn kerk, een stenen gebouw van 15 jaar oud en golfplaten dakbedekking.
Buiten al horen we het chanten, de muziek, de uitnodiging om binnen te komen. een kleine 100 mensen zijn al vanaf de vroege ochtend aanwezig en zingen dat het een lust is. Een begeleidend koortje van 4 mensen, een pingelende jongen op het keyboard (die er een kunst van maakt er steeds één nootje naast te pingelen) en een prachtig aangeklede kerk in blauw, geel en zwarte kleuren. De speakers zijn bemeten op viermaal de ruimte en staan op 200%. We dansen en bewegen mee, we kúnnen gewoon niet stilzitten, alles beweegt, jong en oud. Dan volgt een preek door George, in feite het hele Bijbelverhaal in het Engels, gelijktijdig in het Swahili vertaald, niet te vergeten op een volume van 200%. Niet het verhaal treft ons, maar de energie waarmee het op het podium wordt gebracht. Het heeft wat weg van een duivelsuitdrijving, maar dat is wellicht te negatief. De energie barst van het podium, Praise the Lord, Christ is our King, He is born in Bethlehem en dat een kleine 500 maal. Pastor George heeft zijn zakdoek op het spreekgestoelte liggen, want na een paar zinnen druipt het zweet van zijn ronde bol. In zijn inleiding heet hij iedereen welkom, maar vooral Jeffrey and his wife (dat zijn wij dus…) Luid applaus en wij de handen hoog als dank.
Na een kleine twee uur rijdt pastor George ons naar zijn Deliverance Children. Hij claxonneert veelvuldig, houdt zich aan geen enkel verbod op de weg en rijdt in een duizelingwekkende vaart. Komen we via een groot aantal achterafzandpaden en weilanden bij een groepje rondavels, uitkomend bij een vier golfplaten muurtjes rondom een paar zelfgetimmerde bankjes, de school. Hier worden de weeskinderen ‘verstopt’. Het kunnen er 50 zijn, maar ook 100. Ze worden gevoed door de kerk, ze krijgen onderwijs van de kerk en vooral aandacht. Geen idee hoe dat wordt gefinancierd, maar het is beslist indrukwekkend. George had een pan rijst meegenomen met een incidenteel stukje vlees. Dankzij onze komst kreeg iedereen deze ‘rijke’ lunch. We doen mee aan spelletjes, touwtrekken (ik had het touw aan de boom gebonden en dat vonden ze geniaal…), touwtjespringen en hardlopen. Na afloop van een groot aantal groepjes foto’s gemaakt met mijn beroemde achtergrond.
Na afloop een gesprek over Kenya en vooral over de Keniaanse man. Een luilak die zijn verantwoordelijkheid ontlopen tot kunst heeft verheven. De man doet niets anders dan onder de boom in de schaduw zitten. De vrouw bouwt het huis, zorgt voor de kinderen, haalt water en brandhout en kookt. Zij zorgt voor inkomen, dan man zit alleen maar. Een helse, maar nuttige taak voor de kerk, vertellen ze ons. We praten over gezinscontrole, over homoseksualiteit, over de status van het gezin, over het aantal kinderen en de rol daarvan. Machtig interessant om vanuit deze mensen te horen hoe Kenya haar toekomst ziet.
We hebben tijdens ons afscheidfeestje bij Merleijn ook geld ontvangen. Een deel daarvan hebben we hiervoor gebruikt, aangevuld met een beetje van onszelf. Buiten de rijke lunch die we hebben betaald, is het plan om ramen te zetten in het schooltje, zodat tijdens regen het onderwijs door kan gaan. Een hele nuttige besteding van het geld dat we hebben ontvangen, dachten we. Een prima besteding van onze Kerstdag voelen we.
