Tunis en 2 minuten

Als verdwaasde beesten vervoerd op een ferry van Palermo naar Tunis. Het is arabisch smerig, toiletten zijn niet al zodanig herkenbaar en de meeste mensen slapen, dwars in het gangpad, vlak voor toegangsdeuren op een handdoek. Het is geweldig om weer in die sfeer te zitten. Gehannes met papieren; onze [carnet de passage] is een verplichting voor ons en moet bij elke grens worden INgestempeld en UITgestempeld. Maar weten zij veel, dus steeds op zoek naar de meeste sterren op de mouw, geeft het beste resultaat. Zoals eerder gemeld is TIJD hier van een volledig andere betekenis.

We staan op een grote parkeerplaats, de derde nacht. We kunnen niet weg omdat onze visa (zeer professioneel vooraf geregeld) er niet zijn, hier op de ambassade. Stel je voor, een trapje met drie treden, volop in de brandende zon, buiten dus. Alleen Arabische tekens. Ja, we spreken nog van geluk, want het adres op internet was natuurlijk een oud adres…… Maar goed, er staan een vijftigtal mensen te wachten voor ons loket. Die hebben allemaal een stapeltje met ca 50 losse velletjes, die worden overhandigd en per stuk afgestempeld. Daarna van datum en handtekening voorzien. Een procedure om de Libiers die in Tunesië wonen, weer een jaar toestemming te geven. Inhoudelijk wordt er niets bekeken, er wordt geen melding in een computer gemaakt, er is alleen dat stapeltje papieren. Komisch toch?

Wij zijn eindelijk aan de beurt, de nek rood verbrandt, alle spullen bij ons en vastberaden een [indruk] te maken. Komt mooi niet uit. Ik heb een nummer 904, daarmee zouden de poorten open moeten gaan. Antwoord-1: ik ga even zoeken bij de faxen, 2 minuten Man blijft 20 minuten weg, de rij achter mij begint onrustig te worden. Antwoord-2: Is niet aangekomen. Ik sputter, krijg steun van een Arabisch sprekende zakenman en mannetje schuifelt weer weg. Klein half uurtje later, zon gaat rustig door rode vlekken in de nek te maken, krijgen we antwoord-3: Morgen terugkomen, of overmorgen. Inshala.

Gelukkig hebben we een arabische contactpersoon, die gaat zich ermee bemoei. Inderdaad, de volgende dag een e-mail zegt hij. Wij naar een hotel met internet, willen we het document even printen. Geen probleem, allerlei sterren op het dak, mannen in strakke pakken, maar één probleempje: de vrouw die de printer beheerd (staat achter slot en grendel….) komt over 2 minuten. Dat ligt dus weer anderhalf uur achter ons. We vragen opnieuw en gelukkig krijgen we een glimlachende man met als antwoord: 2 minuten.Uit balorigheid ga ik maar wat onzin met jullie delen :-0

Kaartlezertje ligt nog in de auto, dus gelukkig geen gehannes om dat er nog bij te zetten op de site…..