Met dank aan
De vanzelfsprekendheid waarmee ik mijn warme baguetje op peuzel in de ochtend.
De vanzelfsprekendheid van een schoon glas, of een overheerlijke maaltijd. Een schone camper, een warm kopje thee. Mannelijke lezers, haak vooral af, dit heeft een hoog slijmgehalte, dames lezers: ik meen elk woord, maar laat het te weinig merken……..
Voor het oppiepen van het baguetje van gister, moet eerst het oventje uit een kast worden gewurmd. Je hebt geen ruimte om te knielen of te zitten, je hebt in het kastje onder de aanrecht geen manoeuvreer ruimte. Ben je ongeduldig: niet aan beginnen. Broodjes natmaken, no problemo. Maar dan het oventje (10 jaar oud en niet duurder dan nieuwprijs € 25,00). Het oventje is elektrisch wordt warm, dus kan alleen op de glasplaat. Die staat/ligt/hangt gebruikelijk vol met alle denkbare troep die we maken voor het slapen gaan. Sigaren, mes, sleutels, bakjes, schroevendraaier, koppen, mokken. Maar waar blijf je met die troep? Verplaatsen in mijn geval, opruimen in haar geval.
De deur van het oventje valt open, friemel je een bakje tussen de rand van het aanrecht, onder een hoek van 45 graden, zodanig dat het deurtje niet open valt. Er kunnen twee broodjes nét in. Wat een gedoe. En al die reizen, wat een vanzelfsprekendheid.
Geen enkele maaltijd wordt uit blik gegeten, alles is vers en met zorg gekocht. Kruiden, bio-groenten en waar mogelijk bio-vlees. De bereiding nooit minder dan een klein uur, de verorbering nooit langer dan een kwartiertje. Natuurlijk krijgt ze een complimentje als het lekker is, een aai over de bol en een knuffel, maar wat een vanzelfsprekendheid.
In ons tempo van vrijwel elke dag rijden, dient alles dagelijks, vastgesjord en verantwoord ‘anti-breuk’ in de kasten te liggen. Het is fijn dat bij elke start het woondeel, het bed en het keukentje toch schoon zijn. Valt dat op? Nee, beslist niet. Maar het gebeurt wel. Zonder mopperen, met een soort vanzelfsprekendheid.
Joh, ik ben niet helemaal nutteloos. Buiten het rijden en navigeren zorg ik dat op elke bivakplaats de grote Lafuma stoelen uit de garage worden gepeld, een kleed daaronder ligt, tafeltje klaar staat. Maar dat kost bij elkaar geen 5 minuten. Ja, ook het legen van het toiletje behoort tot mijn taak, alweer een dikke 5 minuten. Kookspullen uit de garage, hout verzamelen en vuurtje maken. Ach, allemaal geen straf en gebeurt ook met een mannelijke vanzelfsprekendheid.
Toch wil ik alle dames, en dus zeker ook Trui-lief, eren. Danken voor hun inspanningen voor die smerige, luie, pisdruppelende kerels, voor mij dus. Om een keertje te benadrukken dat die vanzelfsprekendheid blijft, maar het niet alleen ongezellig maar vooral ook onmogelijk zou zijn om zo relaxed te kunnen reizen als met deze dames.
Het zei gezegd, ik blijf morsen op de toiletbril, zeuren om een warm broodje, mopperen op die ‘Miepende’, op haar knieën zittende vrouw die dagelijks de vloer doet. Maar zeg nou nooit meer dat ik alles vanzelfsprekend vind.
