Arrivideci Italia

Arrivideci mooie baaitjes en prachtige uitzichten. We hebben van jullie genoten, van Napels tot Sicilië hebben we elke baai, elk baaitje bezocht en genoten.
Arrivideci rare scooterrijders, die met de linkerhand een kopje koffie vasthouden en door het verkeer scheuren alsof ze het eeuwige leven hebben.
Arrivideci lekkere koks, meesters in de eenvoud van heerlijke maaltijden, waar ik helaas door mijn dieet, maar eenmaal van heb kunnen genieten. Maar dan wel de hele maaltijd met de ogen dicht!
Arrivideci gekke parkeerders, gewoon op plekken waar het verboden is, dat begrijpen we, maar dan als er eigenlijk geen plaats is voor jouw lengte, het voertuig dan schuin in te parkeren, zodat het kontje uitsteekt, is écht ergerlijk. Een enkele spiegel hebben we zandgeel gekleurd, zeg maar gekust.

We hadden (en hebben) geen enkele planning, een globale richting en een positieve instelling. Ondanks vrienden die ons uitnodigen snel aan de grens Tunesië – Libië te komen, laten we het lekker in ons eigen tempo gebeuren. We zijn zo’n 16 dagen in Italië geweest en hebben elke dag genoten, werkelijk, het is een fantastisch land. Zo jammer dat we de taal niet beter spreken (Trui bereikt wonderen met haar 400 Italiaanse woorden uit het ANWB-boek). We verlaten het met pijn in het hart, maar weten dat we weer terug zullen komen. Het parkeren van de truck bleek nergens een probleem, wel een hoop verbodsborden, maar als je aan zee staat, je komt pas later in de middag aan, is er niemand die je ziet, niemand die het je verbiedt. Werkelijk, we zijn niet eenmaal weg gejaagd.

De kosten vallen ons tegen, groenten en fruit, af en toe een beetje gehakt of een visje en we zijn meer kwijt dan bij ons in de C1000. Het geld vliegt er met bakken uit, terwijl we niets kopen. Geen kleding (totaal voor Trui 6 stukken voor € 60 samen en dan ook nog delen in écht zijde), geen elektronica, maar de gespaarde centjes vliegen eruit. We dineren eenmaal per week in een klein restaurantje, maar ontbijt, lunch en 6x per week diner kosten meer dan we denken. Jammer, als we teveel geld uitgeven moeten we onze reis bekorten en dat willen we beslist niet.

We schrijven dit nu op de boot naar Tunesië, 8 uur varen. Beetje saai, hoopte een internetverbinding te hebben, maar niet dus. Het blijft tobben met de site voor me. Maar het wordt beter heb ik beloofd. Op de boot is de Arabische sfeer al helemaal merkbaar. Smerige toiletten die écht niet doorspoelen, waar je ook, zoals nu pas blijkt, je eigen toiletpapier mee moet nemen. Wil je een lange drol draaien, lukt dat weer net niet schoon te maken met een glad tijdschriftpapiertje komen we achter J Kerels die uitgebreid hun voeten wassen in de wasbak maken het daarna ook weer niet uitnodigend je handen daarin te gaan wassen. Het begin is er. Bekend, alsof we nooit weg zijn geweest. We voelen ons thuis, trekken ons eigen plan en zijn straks weer verenigd met onze Bully, ons eigen frisse huis.