Mijn Marokko

De verschillen, alles is er.

Ezeltjes een karretje voort trekken met vader, moeder en dochter op de bok. Identiek als 2000 jaar geleden. Ook de duurste Mercedes zichtbaar is, vooral in de grotere steden. Garages van Jaguar, van Maserati.

Waar diezelfde ezels met een houten ploeg het land openscheuren.Ook agrarische collectieven zijn die over grote machines beschikken.

Velden vol peterselie, bieslook en vers geurende koriander. Ook de commerciële tomatenteelt op afzienbare percelen.

Waar oudere en jongere vrouwen geheel gesluierd elke blik ontwijken. Jonge vrouwen met gewaagde minirokjes jouw blik stijlvol in ontvangst nemen, een krullende glimlach als goedkeuring.

Waar de in keurige pakken geklede politiemannen de hand aan de pet gooien als ze ons zien passeren. Waar de oudste mannen in hagelwitte pakken het respect van iedereen krijgen, niet of weinig hoeven te betalen aan de kraampjes.

Waar de leukste winkeltjes de kleine shopjes zijn, pal langs de doorgaande wegen. Werkelijk alles is er te koop, wat ze niet hebben, lenen ze bij de buurman. Ook gloednieuwe supermarkten hun plaats gaan veroveren. Dit heet vooruitgang.

Vandaag 23 april zijn we (alweer) in Spanje, laten we ons geliefde Marokko achter ons. Met een meewarig gevoel. Een land van tegenstellingen, van vriendelijkheid tussen mensen en de hardheid van het leven. Waar we nog nooit onheus zijn bejegend, alleen maar met charme zijn ontvangen. Waar rivieren wild kolken, hoge bergen een ijsmuts dragen, waar oceanen de stranden vol schuimend water zetten, waar de wouden mystiek en ondoorgrondelijk zijn.
Het was mijn 7e bezoek aan dit land. Zeker niet het laatste.