Afgelegd

IK kende de term niet, maar mijn Trui-liefje wel. In Amsterdam wordt je afgelegd als mensen je achtervolgen, scherp in de gaten houden en dan iets van je willen. Nou ja, in dat geval wordt iedereen hier in Marokko door iedereen afgelegd, maar dit geval was volgens Trui best heel opvallend. We publiseren dit bericht veel later vanwege mindere beschikbaarheid internet.

We zijn in Tata, een wonderlijk stadje dat nauwelijks bekend is bij de Marokkanen zelf. Het ligt verscholen in de bergen en is bekend om de tapijtenindustrie. Zelfs de Lonely Planet roemde dit stadje en een speciale winkel in het bijzonder. We kuieren, zoals we meestal doen: richtingloos en doelloos, gezicht op eindeloos. Aardige jonge man, een Berber, vraagt of ie kan helpen. Grappig, soms vind ik het heerlijk om daarin mee te gaan, je ontmoet de leukste plekken en de meest malle situaties.

We komen terecht in een prima restaurantje met een dito tajine. Mooie tapijten aan de wanden en nonchalant loopt A’hmed nog even binnen om ons te wijzen op zijn negotie: tapijten. Weer een bijzonder collectief, blabla. Kan geen kwaad denken we, want we willen immers NIETS kopen. We hebben alles wat we willen, wat moeten wij nou met een tapijt? Afijn, thee in het winkeltje, leuke praatjes en veel uitleg. Over het verschil tussen Nomaden, Berbers en Arabieren.

Langzaam worden de oogjes van Trui groter (let op: ze zal het natuurlijk ontkennen) en roept ze spontaan met 100 Decibel hoe mooi en prachtig. De Marokkanen herhalen ‘allemachtig prachtig’ en zitten gebeiteld. Eens met Trui: de Kelim is leuk, mooie tint grijs, originele afbeeldingen, niks mis mee. En zonder dat ik het wil vraagt mijn grote bek toch een prijs  En dan zijn de rapen gaar. A’hemd begint op 1100 €, geen haar op mijn hoofd. Afijn, het spel is op de rails, ik bied € 250 voor iets wat we niet nodig hebben (snap jij het nog?) en neem het kleed mee voor € 300.

Alom lof van de Prinses, alom waardering voor mijn onderhandelingskwaliteiten. Geertje gegroeid.
Tot we vandaag in Essasouira een soortgelijk tapijt zien hangen met de vraagprijs van € 300, wat we ongetwijfeld voor € 125 mee hadden kunnen nemen. Trui ligt dubbel, lacht zich een deuk ten koste van haar geliefde man die eerder lof en nu een sneue blik op zijn smoel heeft. Het is de Marokkaan wéér gelukt: vroegtijdig de lol van een goede deal, daarna altijd de harde waarheid te veel te hebben betaald. We leren het nooit  Dus tóch ‘afgelegd’.
geen foto’s. Om me de schande te besparen….