Rijden op de bodem van de oceaan

Rocky Mountains, wie kent het niet?
Tata – Tafraout, wie kent het wel?

Meteen nadat we Tata achter ons laten, een van de meest levendige dorpjes die we onderweg hebben gezien, komen we in een voor ons nieuw en onherkenbaar ander landschap. De bergen zijn zo geërodeerd dat er laagjes zijn ontstaan. Laagjes van steeds 5, 10, soms 50 meter als terrassen die de berg verdelen. Kleuren variëren van diep zwart tot zandkleurig lichtbruin.Daarnaast is de vorm van de berg mysterieus. Alsof er olifanten van 100 meter hoog hun drollen hebben laten vallen. Taartjes, donuts, van honderden meters hoog op een hoogte van 1000-1500 meter in de Anti-Atlas, in de Sous. Getourmenteerde bergen.

Op de map staat de weg aangegeven als [gravel], maar blijkbaar is de vooruitgang hier niet ongemerkt voorbij gegaan, er ligt een prima asfaltweg. Er komt alleen geen einde aan de haarspeldbochten, de plotselinge stijgingen en vooral het waanzinnige uitzicht. Rijdend maakt Trui foto na foto, wetend dat het voor de kijkers oninteressant is. Is hoor hoorngeschal, zware klassieke muziek als we de beelden aan anderen gaan tonen. Een avond alleen naar deze landschappen kijken?

Ach, waar hebben we het over, we kijken er NU naar, kunnen niemand, werkelijk niemand vertellen dat deze weg, deze 250 kilometers de mooiste van Marokko zijn, de mooiste die wij hebben gezien. Mooier dan het duinlandschap, het pruttelen in het zand met onze stoere Bully. Nee, we zijn getuigen van de historie, miljoenen jaren geleden, waar dit gebied nog oceaan was. Waar de golfbewegingen dit taartenlandschap hebben gemaakt. Waar de wind de finishing touch is geweest in het eroderen van dit landschap. We rijden over de bodem van de oceaan, we verkijken ons verstand. Het is in geen enkele Lonely Planet of Domenicus te vinden. Met opzet hopen we.