De menselijke maat

Lang voordat wij in de scéne kwamen, lang voordat het nieuwe Twiga in Ooij zijn tenten opsloeg, lang daarvoor kocht ik een, toen 25 jaar jong, militair voertuig / camper. Ik had geen vrienden die zulks deden, geen referentie en bovenal geen technisch inzicht om die aankoop verantwoord te noemen.

Ik had wel een visie: vrij zijn door veel te reizen. Niet meer met de motorfiets, maar met een voertuig waarin Trui zich ook thuis zou voelen. Toilet en douche waren haar enige wensen. 4×4 was een soort van ‘extra’ voor het geval het asfalt op zou houden. Geen doel op zich, meer een soort van meer veilig en meer vrijheid.
Inmiddels 90.000 km met onze Bully gereden. Lofuitingen ontvangen over onze ‘moed’, onze vrijheid, het feit dat we zoveel tijd voor onszelf namen, om te leren. Meer van onszelf en meer van elkaar. Over het stoere voertuig Bully, zijn omvang en gewicht. Over onze naïviteit om overal maar te overnachten, campings te vermijden, het avontuur te omarmen, om zoveel nieuwe mensen te ontmoeten.

Nu op onze eerste ‘groepsreis’ in Marokko, waar we vijf dagen met anderen optrekken, wordt mij de menselijke maat opnieuw genomen. Ontmoeten we aardige mensen met andere wensen, andere zorgen, in een andere fase van hun leven. Alweer een moment om te leren, onze maat te verhouden aan die van hun.

Hun voertuig is meer dan tien meter lang, heeft 360 pk’s, een wasmachine, hun koelkast en vriezer afgeladen vol met (Hollandse) kost. Zo’n 1.000 liter diesel (verbruik 1: 2,5) en 500 liter water. Hebben 9 maanden Mongolië gedaan, in hun eentje. Voertuig zelf afgebouwd in anderhalf jaar, gewoon naast zijn werk. Heeft een aantal maal als monteur meegereden in de Dakar. Ze werken keihard, reizen keihard. Binnen 4 dagen van Nederland naar de zuidgrens van Marokko. Zij zijn professionals. ADHD wellicht als een voorwaarde, hún voorwaarde, waar ik geen oordeel over heb.

Mijn menselijke ‘groepsmaat’ is opnieuw weer genomen: Niet geschikt om langdurig met een groep te reizen . Dit zegt meer over ons, dan over de groep. Het past niet bij me, niet bij ons, om langer te doen alsof we dat willen doen wat de groep wil. We zijn te wispelturig, te lang op onszelf aangewezen gebleven, om ons sociaal te gedragen in die groep. Zojuist hebben ze afscheid genomen, trekt de troep door, blijven wij nog even hangen. Om te reflecteren, te voelen hoe het voelt met ons twee, onze eigen maat weer aan te nemen.

Natuurlijk is Trui onder de indruk van de ruimte in dat kolossale voertuig, over de wasmachine, vriezer en koelkast in stoer rvs. Ben ik geprikkeld door zijn kracht, door de beide hydraulische lieren voor en achter, maar het is niet onze maat. We zijn liever een onopvallend ‘een van hun, een van de lokalen’ dan de space-invaders met dat grote ruimteschip. We zijn nog lang niet uitgekeken op elkaar, om onderdeel te moeten zijn van een grotere groep. Onze maat past ons. Is herijkt en identiek gebleven. Origineel en dichtbij ons hart, onze kern.