Passiedrank

De kleur is te vergelijken met dat wat een babykontje verlaat na een overdaad aan moedermelk. De substantie in Nederland is eigenlijk ook best vergelijkbaar met die substantie: dun, soms met een klontje wat ook zo uit dat babykontje had kunnen komen.
Dan in Polen. Op een ongezellige plek bestel ik mijn passiedrank. Niks babysmurrie, niks klontje of kleur van dunne poep: hagelwit met schuim dat zich loom omkrult tegen de binnenkant van een, gloeiend hete, stenen mok van formaat.
Goddelijker dan in Noorwegen kán het niet worden. Bereidingstijd een dik kwartier en het wordt opgediend als ware het een exclusieve champagne. De kleur is diep, de kleur van een bejaarde boom od oude rots, de smaak perst spontaan boventonen uit mijn emotioneel gezwollen keel. Het geheim? 30% Spaanse pepers, de drank is pittig én warm. Zoektocht naar meer resulteerde in een teleurstellende nulscore.
Potsdam, in het hartje van de Nederlandse buurt doet toch een poging, zelfs met beoordelingen in de tripadvisor. Alles is puur en zo zwaar dat een glas water nodig is om de keel schoon te maken en in mijn geval de spetters uit de baard te peuteren. De tearoom is rustiek, de drank is rustiek, een vrouwelijke energie maakt het bijna volmaakt. Het ontbreekt voor mij aan de mannelijke peper-energie.
Tijdens onze laatste reis in Spanje struikelde je er over. Het is net zo normaal als een sangria daar. Men serveert het steevast in een te klein koffiekopje, maar dat heeft een reden. De inhoud is niet bruin, niet diepbruin, maar steevast diepzwart. De substantie is massief, een lepeltje blijft in een hoek van 45 graden staan en wordt dan omgeven door een vliesdun velletje, de materie stolt. Het lepeltje heeft daarom een dubbele functie: het wegroeren van het velletje en de substantie lepeltje voor lepeltje uitscheppen. Drinken is zonde, de substantie lijkt op een dikke chocoladevla, die je natuurlijk ook niet uit het bord drinkt? De smaak is een zonde waard, het maakt je hart warm en je buik bol. Eén koffiekopje staat gelijk aan een overmaatse lunch: Chocolate Caliente. Pas wel op: de Cola Cao is laf, niet vergelijkbaar, dus wees gewaarschuwd.
Dood aan de Nederlandse laffe chocomel, dood aan Nesquik, dood aan de dunne, bijna grijze substantie die in Nederland gedachte- en liefdeloos worden geconsumeerd. Leve de échte passie voor deze échte chocolademelk! Voorbehouden aan de echte chocoholics.