Wat doet de tijd met mij?

De tijd vliegt en meer van dat soort uitspraken doet vermoeden dat de tijd sneller gaat dan 60 seconden in een minuut. En ja hoor, als je het naar je zin zou hebben, dan zou de tijd sneller gaan, bij het omgekeerde zou de tijd langzamer gaan. Wat doet de tijd met mij, meer specifiek, wat doet de tijd met mij op reis?
Er zit een ‘moet-mechanisme’ in mijn wezen. Alsof niets doen een zonde zou zijn. en met niets doen bedoel ik dan leeg voor me uit zitten staren, zoals Trui dat urenlang in haar tuintje kan doen. Op mijn vraag ‘waar denk je dan aan?’ kijkt ze me verbaasd aan en roept dan iets van ‘nergens aan, moet dat dan?’.
Gister begonnen aan een hartstikke leuk boek van Toon Kortooms, ‘Onze Bert’, en de 400 pagina’s in één adem uitgelezen. Overdag op een pauzeplaats, s’avonds na het eten, maar ook vanochtend om 04.00 uur als ik wakker wordt en het boek me weer in slaap laat vallen na een uurtje genieten en de e-reader dan op m’n neus valt. Ik zit diep, heel diep, in de emotie van het boek. Als ik Trui-lief er van verhaal tranen mijn ogen van die emotie.
Gistermiddag flodderde ik in m’n uppie langs het kiezelstrand. Uitgerekend dat elke 5e golf hoger kwam en mijn Crocks (maat 45 en afkomstig van Mozart de schilder, tijdens ons vorige bezoek ook nog eens heftig beknauwd door een scharrelhondje op Beneficio), dat die Crocks droog zouden blijven als ik de 5e golf maar in de gaten zou houden. Bijna goed en dus met natte poten zag ik een mooie 2CV bij ondergaande zon zich hebben vastgereden in het zachte strandzand voorbij de kiezelbarrière. Jammer genoeg was er al een ‘redder’ die met zijn lier aan de stoere LandRover zijn hulp had toegezegd. Het sfeertje maakte mooie plaatjes, natte poten of niet, en het maken van die plaatjes was weer pure emotie: mooie 2CV, lier, LandRover, strand. Een filmscenario dat ik mocht vastleggen. Het verlangen om zelf een lier te hebben groeide opnieuw.
De laatste 48 uur zonder sigaren was een bezoeking. Het was zondag, de plaatsjes te klein voor een Tabaccio en alleen maar automaten met sigaretten. Vanochtend al om 11.30, na het beëindigen van Toon Kortooms, wandel ik op mijn te grote Crocks de boulevard af, anderhalve kilometer heen en anderhalve kilometer terug om de ‘verloren 48 uur’ goed te maken. Een grote, ouderwetse sigarenkist, geel met goud, pronkt in een glazen cabine en ik kan het niet laten. Een flits van Harry van Gool (de grootvader die mijn kinderen nooit hebben kunnen meemaken) flitst door me heen, een sigarenkunstenaar die zelfs zittend in zijn stoel en diep in slaap die grote sigaar rotsvast in zijn mond kon houden. De e-reader ligt aan de oplader (geloof me, ik wil / kan /mag nooit reizen zonder boeken) dus de laptop komt tevoorschijn.
Trui zit lekker naast me, leest een beetje tegen haar zin Adriaan van Dis (het gaat alweer over zijn vader en moeder), en ik pen mijn verhaaltje weg. Over de tijd en wat de tijd met me doet.
Wanneer ik verschijn voor mijn Schepper (en ontneem me nooit de illusie, deze voor mij reden van bestaan) wanneer ik voor hem/haar verschijn zal mij de vraag worden gesteld of ik mijn talenten goed heb gebruikt in dit leventje. Naar mijn mening kan ik dan vól overtuiging daar mijn antwoord op geven: jazeker! De tijd geeft me ruimte. De ruimte on die dingen te doen die IN mij zitten. Al vanaf jong heb ik de tijd genomen me met mensen te verbinden door fotografie, schrijven en reizen. Geen straf, maar wel een heilig moeten van binnenuit. De tijd is goed voor mij, ik ben goed voor de tijd.