Wat is reistijd?
We staan niet vroeger dan 09.00 op. Dat wil zeggen, dan is er het eerste geluid. “Maak jij het douchewater heet en krijg ik een kopje thee alsjeblief?”.
Vervolgens gaan er een kaki, een tweetal kiwi’s, een appel, mandarijn en een klots echte Griekse yoghurt in de blender en daarna verdwijnt de fruitbom in twee keurig nette glazen. Een heerlijk ontbijt voor de prinses en voor mij. Het is elke dag anders, dus dit is geen recept, alhoewel de gember een onveranderd onderdeel van onze ochtendshake uitmaakt.
Douchen, doen we eens per 2 of 3 dagen, maar soms ook elke dag. Veel aandacht aan haar make-up als ze me goed gezind is, kost elke dag tijd. Heerlijk die mooie vrouw in haar maximale ‘performance’ te zien. Geen make up vind ik jammer, een zonde aan de goden, maar ik begrijp ook haar gevoel van vrijheid en ‘lekker gemakkelijk’. We zijn pas ‘los’ ergens rond 11.00- 12.00, gewoontegetrouw roep ik dat tijdstip als we wegrijden, waarop haar bijna standaard reactie is “zo laat al?”.
We rommelen een beetje, ik rook een sigaar, lees de Vlaamse detectives van Pieter van Aspen, een A.Th.F van der Heijden ertussendoor, wacht tot ze is uitgerommeld. Zitten we in een jachtgebied, waar rechorerdende kogels ons elke kwartiertje attent maakt op mogelijk gevaar, is dat niet haar versontsteltenis (wat een prachtig woord weer), alleen die van mij. Zij rommelt zeker anderhalf uur met zaken als een nog schoner toilet, een nog schonere badkamer en een nog schonere vloer. Kogels zijn voor haar bijzaak, ondanks mijn haastsignalen. En ze vliegen in het rond die kogels, steeds afgevuurd in een serie van 3 kort achter elkaar. De jagers staan in hetzelfde dalletje als wij, een ongeluk zit in een klein hoekje. Niet voor Trui-lief gelukkig.
Tussen 12.00 tot ongeveer 16.30 liggen onze reisuren. Met een gemiddelde van 30-40 km per uur veroveren we Spanje zoals Trui het land nog niet eerder heeft gezien. We hebben vandaag weer 50 km achter de kiezen, staan in een olijfboomgaard en genieten van het niets.
Een heerlijke maaltijd met een geitensalade en gebakken aardappeltjes met truffelmayo, Waauw, daarna een spelletje scrabble (ik kreeg alleen maar medeklinkers) en een filmpje na afloop. De Tweelingen, in dit geval: prachtig boek maar slecht verfilmd. Geen visuele hoogstandjes, geen opvallende rollen. Het is 22.25 en Trui is al afgeschminkt. Ons leven speelt zich af tussen 09.00 en 22.30, elf en een half uur per dag.
Kijk, van dit soort gemijmer krab ik achter het oor. Wanneer we 2-3 per dag rijden blijven er 8-9 hele uren over waar we wat anders doen. Maar in hemelsnaam wat dan? We amuseren ons kostelijk, geen seconde verveling, maar waar blijven in godsnaam die 8-9 uur per dag. Het is nu zondag, misschien gaan we voor de couleur locale naar een Mis? Uurtje of zo. Lummelen nog wat rond op zoek naar een cafeetje in de buurt. Al weer een uurtje, maar 8-9 uur verantwoorden per dag?
Tijd tijdens het reizen is een oceaan waar het water vervangen is door tijd. Zoals je de golven hoort, hoor je de tijd, klotsend op het zand. Je neemt een handvol tijd in je hand en je zie het minder worden, jouw tijd. Je neemt een emmer vol en ziet hoe de tijd over de rand klotst. Je zwemt in de tijd, ademt volle teugen tijd in, teugen die je dwars zitten. Je wilt de tijd niet doorslikken, dat is niet gezond. Je controleert je adem en geeft de tijd de tijd. Je controleert je leven met vragen waar de tijd is gebleven. Vragen waar geen antwoord op kan worden gegeven. Het is daarom ook niet de vraag wat ik met de tijd doe, maar wat de tijd met mij doet.
