Voorbij Salzburg door Trui

Nog luttele kilometers rijden en dan rijden we vanuit Duitsland, naar Tsjechië, ik weet het voormalig Oostblok, hou ik niet van, maar het duurt maar even want het doel is Dresden. Moet altijd denken aan het “Stenen Bruidsbed” met de voor mij onvergetelijke zin “haar geduld was af te lezen aan het aantal medicijnflesjes op haar nachtkastje”. Na het (onnodige) bombardement schijnt Dresden weer herrezen, in 1988 was ik er op excursie tijdens de studie, toen hebben we de Opera bezocht die nog maar net herbouwd weer vol glorieerde. Toen hadden we verplicht een gids die ons in de gaten hield en waarmee ik de hele avond Duits gesproken heb en dronken geworden ben. God weet wat voor onzin ik eruit gekraamd heb. Een lichtelijk schaamtegevoel komt onwillekeurig boven.
Vandaag reden we weg uit Salzburg na de hele nacht regen viel het nog steeds met bakken. Wat een geluk dat we gisteren uitgebreid de oude stad hebben gezien. Op ons fietsje lekker scheuren. Salzburg Pavlov rinkelt Festspielen, een onverwacht cadeautje blijkt dat die nu op dit moment zijn. De stad bruist, er zijn honderden toeristen en overal klinkt klassieke muziek. En waarom lopen zoveel mensen in Trachten? Dat schijnt bij de Festspielen te horen, dan kleden de Salzburgers zich graag getooid. Mannen en vrouwen, kinderen, jonger en ouder zo vanzelfsprekend alledaags. Hofmannthals “Jedermann” werd opgevoerd, zoiets als bij ons de Gijsbrecht. Openluchttheater kaartjes tot 300 euro. Chic gekleed zaten mensen verwachtingsvol op de volle terrassen met de onvermijdelijke torten. Wij zaten bij Tomaselli seit 1705, een mevrouw in Trachten kwam langs met een tableau vol taartjes, de ogen glunderend en ik ben heus niet de enige! Om 5 uur begon de voorstelling, de opkomst van de Schauspieler was openbaar, een spectaculaire gift die de harten sneller deed kloppen. Nog een laatste glas op een terras voor Mozart’s geboortehuis om daarna Bully weer op te zoeken, even bij komen en wat eten want we hadden er nog niet genoeg van. Deze avond bij uitstek doe ik mijn Trachtenjasje aan en ik voel me helemaal erbij horen. Op een plein, een van de vele, op een super groot scherm werd Don Carlo getoond. Sfeertje en prachtige muziek en heel veel aardige mensen.