Amatea aan de Amalfi route

Een heerlijke afrikaanse fles champagne, gekregen van Twiga Travelcars Hein van Laarschot, moest het zojuist ontgelden. Een heerlijke combinatie met een verse vis en, voor het eerst sinds een week, een volledige maaltijd, dat gevoel.

We staan weer 100 meter van de branding, een visser is in de avond met een lichie op zijn hengel aan het vissen, een temperatuur vandaag van + 30 graden, doet ons een weltevreden gevoel geven van de avondkoelte. Een verademing om weer een koele wind te voelen. Deze extra dag hebben we ingelast om morgenvroeg nog een bezoek te brengen aan Dottore Caruso. Die Trui een cortico heeft voorgeschreven voor haar neuspoliepen. Komt goed.

We voelen ons, met recht vinden wij, witte zigeuners. We hebben water en energie voldoende, ons toiletpotje wordt tijdig geleegd en we slaan ons kamp op elke denkbare, mooie plaats aan het strand op. Al 14 dagen zijn we verwend met het gezelschap van een rollende branding op zichtafstand. Betalen we geen kampeergeld en fietsen een kwartiertje naar de stad. Dat fietsen overigens is wel een avontuur hier, maar dat terzijde.

Laat ik het niet over de Italiaanse vrouwen hebben. Nou ja, een regeltje of wat dan. Wat is dat met dat vrouwvolk hier? Of ze nou 12 of 52 zijn, er is iets met ze. Een brutaliteit in hun uitstraling, dat ravenzwarte haar en die iets hogere hakjes. Gek maken ze me. Het  vrouwzijn móet hier zijn uitgevonden? Genoeg daarover.

Vanmiddag uitgebreid getuige van een begrafenis. De dames zitten trouw in de banken en de mannen in het café. We werden omringd door een bende kerels die netjes zat af te wachten, tot ze plotseling, allemaal tegelijk, opstonden om de kerk in te gaan. Het blijkt dat ze dan de weduwe de hand schudden en vanzelfsprekend gaan ze niet de kerk in voor de mis, maar wachten het uiterste moment af om zich tot het handen schudden te beperken. Komisch gewoon, ze willen wél laten blijken dat ze er zijn geweest, maar het samenzijn in het café is hun hoofdzaak. Het dorp loopt uit, de politie regelt het verkeer en de wereld draait door.

Morgen richting Sicilia, wellicht halen we het, anders overmorgen, de tijd is aan ons. We worden achtervolgt door lieve kennissen die ons aan de grens Tunesië – Libië willen ontmoeten op een bepaalde datum, maar we rijden ons lage, bij de beschikbare 24 maanden passende tempo.

Zojuist uitgebreid met Sam gebeld, vandaag de overdracht van zijn nieuwe appartement. Ik kan zondag niet bij de verhuizing zijn, voelt als een gemis. En toch zijn we d’r bij. Op onze eigen manier.