Het voor de hand liggende negeren
We zijn een beetje Slovenië uitgevlucht. De verwachtte temperaturen zouden ons nog een graad of 5 cadeau doen boven de huidige 32 graden. Genoeg is genoeg. Waar we gister in die temperatuur al een kilometer of 8 hadden gefietst met hellingen van 11, 15 en 18 graden had Trui zowat een zonnesteek te pakken. Niet vrij mogen kamperen helpt ook niet. Dus, de berg oversteken naar Karintië in Oostenrijk. Niet meer dan 20 minuten over een pas waarvoor we waren gewaarschuwd. Overbodig te zeggen dat die 40 haarspeldbochten en zelfs die 18 graden stijging, wat de steilste stijging tot nu toe was, niet eens genoeg was voor de echte 1e versnelling en de conditie van Bully zodanig is dat de naald van de temperatuurmeter zich niet zichtbaar bewoog. Niks luisteren naar de waarschuwingen van anderen, zoals voor de hand ligt. Gewoon proberen.
Villach, een mooie stad, even gepauzeerd en langs een groot meer zoeken we een stille, romantische plek. Komen in Ossiach. Alles aaneen gebouwd met hotels en campings. Helaas pindakaas. Gestopt voor een verkoelende duik en dan negeren we het voor de hand liggende. Maken geen gebruik van het grote, van mensen krioelende natuurbad achter de omheining, maar zoeken een gaatje in de omheining en plonzen in een heerlijk fris water. Je voelt de temperatuur van je lichaam meteen dalen. Geen krioelende mensen, geen geld betalen en wel lekker verfrist. Voor ons ligt het voor de hand.
We zien iemand schilderen, beeltenissen uit de steentijd, en knopen een praatje aan. JeanLuc woont hier al 20 jaar, is kunstenaar (maakt houten kinderspeelgoed) en al babbelend verwijst hij ons naar een bergweg met een behoorlijk meer dat uit een natuurlijke bron komt. Pure romantiek, muisstil (alleen de vissen hoor je springen) en weer ervaren we dat het voor de hand liggende (camping en zwembad) je soms beter kunt negeren en je beter afwacht tot wat je overkomt.
We staan op die prachtige plek aan dat bergmeer om Michael en Michaele te ontmoeten, bepakt met een rieten mand met cantharellen. We nodigen ons uit om te leren waar en hoe deze lekkernij te spotten. Trui scoort, ik, ondanks mijn grote mond, mijn grote plastic tas en mes, scoor nihil. Morgen gaan we d’r weer op uit. Immers we blijven op deze plek, hebben onvoldoende eten, dus cantharellen komen goed te pas. Maar weer geldt: het ligt voor de hand liggende deze mensen te negeren als een van de velen, maar ze open tegemoet treden levert vaak een meer aangename verrassing op.
Je hebt een grote truck, je veronderstelt vooraf dat Griekenland en Turkije er best in zou kunnen zitten in de trip 100 dagen Bestemming Onbekend. Als dat niet zou lukken, wellicht weer Marokko en Senegal of zo, maar in ieder geval: véél kilometers en onbekende bestemmingen. Het ligt voor de hand om dan even de tanden op elkaar te zetten en een van die doelen te bereiken. Maar juist door het voor de hand liggende te negeren, door te aanvaarden wat op je pad komt, zijn we nu op dag 54 nog niet verder dan Zuid Oostenrijk. Op één van de mooiste plekjes: Ossiach. Aan een prachtig meertje met een natuurlijke bron, aangelegd om een klooster waar voorheen papier werd gemaakt, te voorzien van water. Om te blijven zolang het goed voelt.
Terwijl ik mijn siësta houdt, sluipt Trui het bos in. Als ik dit schrijf komt ze met een rood hoofd en plastic zak terug met het avondmaal: verse cantharellen, terwijl ze JeanLuc om een brood en bier heeft gestuurd. Nee, niks voor de hand liggend, maar wat is reizen Zonder Bestemming fijn als je het voor de hand liggende los laat. Wat geeft het leven je voor onverwachte cadeautjes als je zonder verwachtingen reist en bereid bent te aanvaarden wat wordt aangeboden, zonder te zoeken.
