Bolzano en vluchtelingen

Al uitgebreid waren we geïnformeerd in Nederland. Over de enorme aantallen vluchtelingen uit Noord Afrika die in Italië en Griekenland aan land komen, dan van daaruit met de trein proberen naar een volgend land te reizen. Bolzano zou een veelgebruikte stopplaats zijn als ingang naar Zwitserland, Oostenrijk en verderop Duitsland.
In de recente opruimwoede voor ons vertrek waren er ook voldoende zakken kleding ‘overbodig’, dus waarom niet meenemen naar Bolzano, voor het geval dat. We hadden een topkoffer van 70×100 x 40 cm volgestouwd met overbodige, warme kleding en gingen op onderzoek uit in de Italiaanse wereldstad, waar gewoon Duits wordt gesproken omdat ze onderdeel uitmaken van SüdTirol.

Het station was natuurlijk niet zo moeilijk te vinden, een parkeerplaats daarentegen was lastiger. Trui verleidde de nodige politielieden met betrekking tot onze missie, dus hoe ongelukkig onze auto ook stond, we leken van harte welkom. “Op het einde van spoor 1, vinden jullie de opvang van de asielzoekers….” En een hartelijke jonge vent, plastic handschoenen aan en gastvrij naar ons ‘idealisten’, maakt hij duidelijk dat we op een ander adres onze kleding moesten inleveren. Gedoe. We zagen een grote zaal die al in gereedheid was gebracht voor de volgende ‘lading’. Gister 80 mensen, vandaag zo’n 50. Keurige kartonnen bordjes, met mes en vork op de goede plaats, lieve tekeningen aan de muur, laten we maar zeggen: een hartelijk gemeend welkom.

Het blijkt een professionele organisatie te zijn, betaald door de overheid, om deze mensen zo goed mogelijk te ‘processen’, mensen die door willen reizen nemen een groot risico, Zwitserland, Oostenrijk en ook Duitsland sturen de mensen linea-recta retour. In Bolzano worden ze tijdelijk ondergebracht en gaat een asielprocedure in werking. Maar waar blijf je met gemiddeld meer dan 50 mensen per dag? Hotels? Tentenkampen? We komen we niet achter, een gemiddeld politiek antwoord is wat rest. Een jaar procedure, 50 mensen per dag is 15000 mensen per jaar, die kun je toch niet onder het tafelkleed stoppen?

We hopen dat onze kleding goed terecht zal komen. Al helpen we maar één vluchteling aan een warme jas. Maar wat een vreselijk vooruitzicht dat je met vrouw en kinderen je thuisland achterlaat en je hier eindeloos moet wachten of je überhaupt wel mag blijven? En onze reis, onze 100 Dagen Bestemming Onbekend? Staat in schril contrast tot deze 15.000 mensen per jaar en geeft een vreemd contrast.