Website Why Not Expeditions

Tuurlijk hartstikke lief dat we, na vier dagen doorgebracht te hebben op colletjes van diverse pluimage, maar allemaal zonder een stevige wifi verbinding, zoveel belangstellende mailtjes hebben ontvangen. In 4 dagen 140 berichten, waarvan er welgeteld 14 toe doen.
Van jullie dus, nieuwsgierige en jaloerse thuisblijvers die ons benijden dan wel bespotten om ons avontuur naar Bestemming Onbekend in niet meer dan 100 dagen. Van jullie die er geen snars van begrijpen dat we dagelijks aanvallen van miljarden vliegen, miljoenen muggen moeten trotseren. ‘Door deze vuige omstandigheden’ vroeg naar bed moeten en dito weer opstaan. Wil niet zwijgen over de nachtelijke geluiden. Van die ranzige uil, die alleen maar in de beukenboom grenzend aan Bully, de hele nacht door zijn klaagzang laat horen, en op andere plaatsen de niet gegeten granouill, de kwakende kikkerbillen die maar niet ophouden. Die de nachten buiten doorbrengen omdat de sterren dat vragen. Nee jullie ‘benijders en bespotters’ denken dat dit een vrijwillige tocht is, langs oases en gezellige cafeetjes waar we als Hollandse Helden door de oude Fransozen ontvangen worden. Jullie denken dat alles koek en ei is, niet wetend dat we vandaag, vrijdag, weer volledig illegaal geparkeerd staan aan de Rhône rivier(alleen al de stress die dat oplevert), alwaar een bever met de afmeting van een kleine roeiboot mij zojuist geluidloos passeerde onder het tonen van zijn messcherpe tandjes. Of het leuk is dat je hangmat net nog geen anderhalf uur geleden om twee bomen hebt geknoopt en dan de zon als na zo’n korte tijd recht in je smoelwerk staat. Anderhalf uur! Zoveel werk? Twee touwen knopen!
Jullie denken dat het lekker is om zo vroeg in de ochtend het water in te gaan, gewoon omdat we stoer willen zijn, dat plasser en tepel voor deze gelegenheid strak wordt aangespannen door deze aan onze status verplichtte heldendaad.
Al schrijvend voel ik de opwinding toenemen, ‘toe maar’ schreeuwt mijn onderbewustzijn, ‘geef ze er van langs…’ En of het leuk is met 8 ton ijzer door straatjes te rijden waar het nodige blik staat, maar ook laaghangende balkonnetjes die het hebben voorzien op de bovenkant van Bully: twee kisten volledig overbodig gevuld met trekmateriaal (wanneer mag ik nou eens een échte berging doen) en oude kleren voor een zwerver die er nóg slechter gekleed uitziet als ik (lijkt schier onmogelijk). Beide kisten zullen helaas gesloten blijven, maar ik sleep ze wel mee, kaal ijzer op mijn mollige rug.
We begonnen met de dank voor al die belangstelling voor onze onnozele reis. Maar voluit irritant is de afsluiting van elke mail met de stupide vraag: ‘waar zit je nou?’. De website waar je dit kunt zien is ontwikkeld door vriend Tjeerd, met veel zorg en originaliteit. Maar dat laatste is waarschijnlijk geheel voorbij gegaan aan jullie scherpe waarneming. De achtergrond (kaart met een rode stip) is uniek, is bijzonder en geeft ook nog eens aan waar we precies waren. Als je op [kaart] klikt zien je ook nog de mogelijkheid tot in- en uitzoomen dn kun je het verloop globaal volgen. De vraag derhalve ‘waar zitten jullie nou’ is geheel overbodig , ongepast en getuigt van een slechte waarneming.
Dan weten jullie waarschijnlijk ook dat, wanneer ik weer een nieuw bericht heb geplaatst, je jouw emailadres kunt ‘abonneren’. Door rechtsonder op het symbool RSS te drukken krijg je vervolgens correct de melding: ‘hé oliebol, GeerTrui denken wat te melden te hebben, lees het als je werkelijk niets anders te doen hebt’. Simpel. Met dank aan Tjeerd van Oohdie. Wil je ook iets bijzonders op je site, iets wat verder niemand snapt, mail hem dan. Tot besluit: nee, je kunt niet op de website reageren, dat gaat per email. Immers onze mooie verhalen om zeep laten brengen door reacties van: “Oh wat een leuk verhaal.” “Gaaf om te lezen, maar waar blijven de foto’s?” “Wanneer komen jullie terug?” Nee, we hebben gekozen om de website in tact te laten, puur, ongeschonden en lekker helemaal van ons……