Col de la Croix Saint Robert

Bloedrood gaat de zon rechts van ons onder. Mijn onderdanen zijn danig rood gekleurd, mijn kop voelt als perkament, ondanks dat belachelijke hoedje, allemaal te danken aan het niet smeren van zonnebrand. Omdat ik geloof dat langzaam wennen aan de zon mijn beste remedie is om ‘natuurlijk’ rond te lopen. Niet zwetend van die witte pasta die ons zo onderscheid van de lokalen.

Een wandeling naar Les Grand Cascades bleek op de heenweg een peulenschil. Lekker naar beneden kuieren over een rotsachtig pad met losse keien, we hadden erger meegemaakt. Voorbij de Cascades die minder Grand waren dan beloofd een lekker broodje en een goed gesprek met een magistraal uitzicht over Monte D’or over een prachtige vallei, honderden meters hoog. Over de macht van de natuur: we zien een diepe vallei die ooit door een watermassa gemaakt moet zijn. Een stadje dat langzaam uitbreidt, de berg omhoog. Over de bevolking over 50 jaar: meer of minder mensen, nu er zoveel alleenwonenden zijn?

De terugweg is steil, is klimmen als een geit, is de adem voelen stokken en ons realiserend dat we onze wandelstokken thuis hebben gelaten . Stralende zon, strak blauwe lucht, dus stoelen uit als we thuis zijn en meuren met een boek quasi op de borst. Goh, wat zijn die Lafuma stoelen van ons toch heerlijk.

Zoals ook gisteravond rond half tien komen er witte wolken de vallei in lopen. Zo’n 2.000 schapen, op zich geen vreemd gezicht, maar wel hun leider: een ezel, compleet met bel. Hij leidt de witte wolkjes naar beneden, naar de plek waar ze overnachten, pal in ons zicht. Met het nodige speurwerk zien we de herder compleet met twee honden, maar die maken zich er met een Jantje van Leiden af: de ezel leidt. Als de ezel stilstaat, stopt de kudde witte wolken. Beweegt de ezel, dan bewegen de wolken met hem mee. Een natuurlijke leider, niet in staat om te blaffen of te bijten, alleen omhangen met het symbool van zijn leiding: een koperen belletje.

Zou Mark Rutten genoeg hebben aan zo’n belletje? Zou de Kamer zich laten leiden als makke schapen, tevreden kauwend op het gras? Naar mijn onbescheiden mening hebben we in de hele werkende wereld zoveel menselijke ‘schapen’ opgevoed, zoveel mensen die alleen maar weten te ‘volgen’, dat er geen ruimte meer is voor eigen initiatief. “Jawel” hoor ik niet-schapen mopperen, “kijk maar naar alle nieuwe technologie!”. Precies dat bedoel ik, we hebben schaapachtig de technologie omarmd, de economie afwisselend gestimuleerd en afgeknepen. Maar de ruimte voor het individu, het solo-schaap, wordt elk jaar kleiner. Trui en ik worden voor gek versleten omdat we er weer drie maanden tussenuit te trekken. Zonder vast inkomen en beslist niet bemiddeld. En natuurlijk is er een kans dat de schaapskudde op termijn gelijk krijgt. Wij geloven in onszelf, in het NU, in de kracht van vrijheid, het hoofd leeg en het hart vol. Liever een zwart schaap dan zo’n onderdeel van die grote witte wolk.

Als Mark Rutten genoeg zou hebben aan zijn belletje, dan pas zijn we overtuigd dat het echt de moeite waard is om verder te leven in dat mooie wolkenlandje Nederland.