8 dagen op dezelfde plek

Niets voor ons, in ieder geval niets voor mij, om al 8 dagen hier geparkeerd te staan. Buiten het landgoed de Courbarien. Een bijzonder initiatief voor alleenstaande ouders met kind. De afgelopen week gesjouwd als ‘Bob de Bouwer’, zoals mijn eerste bijnaam luidt, dan wel als ‘Olivier B. Bommel’ mijn tweede bijnaam. Met een team dat zo bijzonder is, dat ik het gewoon niet kan beschrijven. Woorden tollen door de kop, maar ik heb nog geen zinnige zinnen, verklaringen, waarom dat zo’n bijzonder team is. Als ik eruit ben, laat ik het weten.
Gisterochtend om 07.15 de eerste gasten per bus die de nacht door hebben gereisd met hun baby’s in stoeltjes, op buiken of borsten. Verwarring en verbazing bij de gastvrije ontvangst. Mensen zoeken hun kamer en komen bij, ze landen, met een praktisch ontbijt. Gedurende de dag komen de andere moeders (volgende week een incidentele vader, of een vader die de moeder aflost voor de 2e week), maar nu allemaal moeders met kinderen tot 5 jaar.
In een informele kennismaking spreken ze hun verlangens uit, die samengevat neerkomen op zulke basic verwachtingen dat onze verwende monden van verbazing open vallen.

– Ik wil graag dat ene boek lezen, waar ik al een jaar mee bezig ben.
– Ik heb twee tijdschriften, als ik er één uitkrijg, dan ben ik al blij.
– Ik zie uit naar identieke ervaringen van de anderen. Heb hun kracht nodig om te overleven. Die hoop ik hier te vinden.
– Als ik een paar uurtjes voor mezelf krijg, wetend dat het kind goed verzorgd achterblijft, al is het maar één keer deze week, dan komen al mijn verwachtingen uit.

Gevolgd door de voor de hand liggende zaken als marktbezoek, kaas en wijn proeven, hardlopen, wandelen en fietsen. We kijken naar volwassen, stevige vrouwen, die allemaal zijn beschadigd in hun voorbije relaties. Vrouwen die zo primair tevreden te stellen zijn. Zet dat naast onze ‘rijkdom’ van 100 dagen met Bully, de liefde die er tussen ons is en weer vervaagt ons rijke gevoel naar verbazing, naar ontsteltenis voor deze 16 beschadigde vrouwen.

Het is een gejengel van jewelste, huilt er één, huilen er gelijk tien. Moeders tutteren en zijn in de weer met babyfoons, luidkeels in verwarring ‘is dat de mijne?’ en ‘wie slaapt in kamer 7, daar is een huilertje’. Maar gelijk al die eerste avond is er een band, een overeenkomst: we zijn hier en gaan ons ongelofelijk laten verwennen!
En wij, wij zuigen de ervaring op. Blijven nog een dag of 3. Het is bijzonder. Het is anders, een wereld die we niet kennen en heel graag verkennen. Nieuwsgierigheid wint het van de al helemaal verloren haast.