KlotenKerst

KlotenKerst. Al vanaf mijn jongste jaren presteerde ik het: Pasen, Pinksteren en Kerst kan ik perfect om zeep helpen. Niet eenmaal, maar altijd slaagde ik erin om de sfeer te verpesten, halverwege het meest belangrijke moment voor chaos te zorgen of gewoon weg te lopen en dan de dag of nacht ook niet thuis komen, zodat iedereen (dacht ik) zich zorgen zou maken. Volgens mij, maar ik wil het niet nakijken, zijn er in mijn schrijvelarijtjes altijd rond deze dagen ‘verklaringen’ te vinden, een soort van ‘verantwoording’, die er natuurlijk helemaal niet toe doet.
Waar ik dit jaar weer giga over struikel is de uitspraak van genoegzaamheid: ‘wat hebben we het toch allemaal goed hier…..’ Met zoveel mensen zonder werk, kinderen die nog dagelijks geestelijk of lichamelijk worden misbruikt, honger (ook in NL) en de onmenselijke druk die loonslaven op hun werk voelen, immers we hebben 5 miljoen chronisch zieken, onze loonslaven vullen aan de onderkant deze 5 miljoen zieken aan, terwijl aan de bovenkant van het lijstje de mensen vanzelf ophouden te leven. ‘Wat hebben we het toch goed hier. Een fijne Kerst’.
Trui & Geert gaan vanaf 21 december naar Drenthe met de truck voor een weekje of wat. We gaan weliswaar de Kerst ontlopen, maar gaan wél bij vrienden naar een soort optocht met lichies kijken. Is dat de Kerst ontlopen, of is het maar een pose die ik ophoud? Hoe diep is die afkeer, of is het een angst die als vanzelf uitkomt als ik maar hard genoeg mijn best doe om boos te worden. Of zoals mijn zoon het afgelopen weekend zei: ‘ik kan heel snel geïrriteerd worden en dan een tijd stil blijven en of gewoon weglopen. Dat ga ik nu ook doen, maar weet wel, dat is iets dat ik geërfd heb van jou, dus niet over zeuren dat ik nu weg ga….’ Alsof hij al in een pre-Kerstmis zit en me een kerstkoekje van eigen kerstdeeg mee wil geven 🙂
Mocht ik incidenteel op mijn kussentje zitten en deze gedachte ruimte geven, dan komt daar iets anders uit. Of het waar is, geen idee, maar wat is waar? Een mens als ik wordt bestempeld als een naïeve optimist. Het kan zo gek niet lopen of ik vind er een positieve verklaring voor. Ik probeer in alles het positieve te zien. Maar ook dat is een houding, aangeboren of niet, die regelmatig van een tegenhouding moet worden voorzien. Die naïeve optimist heeft er toch ook recht op om een paar maal per jaar, ongecontroleerd, zonder aanleiding, gewoon fucking boos te zijn. Niet op zichzelf, maar op wie toevallig maar in de buurt is. En toevallig is dat op Christelijke feestdagen, met Kerstmis als dieptepunt. Mijn advies dan ook: blijf uit de buurt. Waarvoor dank. Maar weet wel; ook na die ‘feestdagen’ kom me niet aan met ‘wat hebben we het toch goed hier….’, dat is zelfs voor deze naïeve optimist te veel.

Foto’s bij dit verhaal laten onze KerstVlucht van de afgelopen jaren zien.