Grumpy Old Geert

deze wereld, is die nog van ons?

Ik herinner me de laptop die we cadeau deden aan Jan Strijder bij zijn afscheid op 65 jarige leeftijd van zijn bedrijf. Hij had niks met die dingen, maar vanuit onze gevoelens zou hij zich ook afsluiten van een belangrijk deel van die nieuwe wereld. Het cadeau werd met argusogen in ontvangst genomen en bleek gelukkig zijn sleutel naar veel nieuws. Het raakt hem en maakte ons dankbaar.

Nu zit ik in de griezelige discussie dat ik bleutooth en wifi gerust door elkaar haal. Dat ik nog nooit heb getwitterd, niet goed weet hoe ik mijn eigen site aan moet passen. Realiseer me ook dat nu afhaken ook het grotendeels afschakelen van de huidige wereld is. Even los dat ik daar mijn geld nog in moet verdienen, soms zelfs adviezen over uit moet brengen, maar ik sta op hetzelfde kruispunt als die lieve Jan. Blijf ik on-top of ga ik belly-up?

Maar de nieuwe wereld, daarmee bedoel ik nu even de wereld buiten de nieuwe social media, is dat nog een wereld voor mij, voor ons, de 60 jarigen? Ik zou zo ongelukkig worden in het huidige, harde Amerika waar iedereen zo hard op individuele prestaties wordt afgerekend. Waar geen of nauwelijks sociale voorzieningen zijn. Waar in gesprekken geen enkele diepgang kan worden bereikt; immers het gaat alleen over hoeveel geld je verdient en over hoeveel badkamers je huis heeft. Griezelig. En dat zou het leidende land in de wereld zijn? Mooi niet!

Daar tegenover staat ons mooie Nederlandje, barstensvol sociale voorzieningen maar deze worden als vanzelfsprekend omarmd. Er is geen uitnodiging om de handen uit de mouwen te steken als men toch al een minimumloon krijgt zónder die arbeid. Er is gemopper over van alles en nog wat, er is een staat van vanzelfsprekendheid ontstaan die dit landje nooit blijvend zal kunnen financieren. Wat den Uyl nastreefde was de samenhang van de staat. Een Nederland dat opkwam voor behoeftigen, zorg droeg voor de generaties die 60 jaar werden, afscheid wilde nemen van de klassenstrijd.

In dat zelfde Nederland leven 1:8 kinderen onder de armoedegrens. Worden 1:10 kinderen geestelijk en/of lichamelijk misbruikt. Raken er per maand 10.000 mensen zonder werk. Is dát het Nederland waar mijn ouders voor hebben gewerkt? Vijfenhalve dag per week aan een lopende band en dan nog een nachtbaantje als bakker omdat de kinderen gingen studeren?
Onze rekening voor gas, water en licht is nu € 450,00 per maand. Van dat bedrag alleen kunnen we in elk Afrikaans land royaal 14 dagen leven. Tel daarbij op de kosten van hypotheek en alle verzekeringen en dan realiseer ik me dat ik me inspan, mijn werk doe voor het betalen van deze idioot hoge luxe. Dit is idioot, ik kan elders gelukkiger zijn!

 

Nederland, mijn Nederland,
je staat aan de rand van de zelfkant.
Er is nauwelijks ethiek, onze collectieve geest is ziek.

Je doet me vluchten naar een continent
waar collectiviteit is en ieder elkaar kent.
Je ontvangt mensen uit alle landen en dat is goed
maar mensen zoals wij vluchten, gewoon omdat het moet.

Ik vlucht met open vizier, heb mijn ding gedaan,
droeg miljoenen bij aan mensen zonder baan.
Ik ga alles op alles zetten mijn eigen landje te verlaten,
En ja, ik weet dat het de toekomst van NL niet zal baten.

Of is dit het gemorrel van een ouwe knorrige baas?