Amsterdamse Jungles
Stilte de tijd geven…
Torenhoge kantoorreuzen die als enorme Baobab bomen de hemel bezweren. Teerpaden naar onze hoofdstad, vijf naast elkaar richting de metropool en ook weer vijf terug, omgeven door hoge betonnen wallen. Kwetterende reclames na elke stap schetteren ons als kleurrijke vogels tegemoet. De veerpunt over het IJ als een immense houten kano, volgestopt met honderd mensen die sprakeloos vergeten zijn contact met elkaar te maken.
Gelukkig zien we weer zwarte koppies, horen we de parelende lach van donkere buitenlanders die ons nog meer doen verlangen naar dat continent waar ontmoetingen zo anders zijn. De hoofden van de mensen die ons omgeven zijn neerwaarts gebogen, hun stappen in een hoog tempo richting een besliste bestemming. Scherp snijden ze door een groter publiek, oogcontact lijkt een kans op confrontatie. Sprakeloos.
Op de stoep repareert hij zijn lekke band. Zijn pompje stopt steeds als een passant wil passeren. Een oudere man, paars T-shirt, schort voor en te grote oorbel in, rent over zijn terras met volle glazen bier, het is immers al elf uur. Kleine vrouwen op hoge plateauzolen wankelen op halve snelheid richting afspraak. Iedereen lijkt zo vastbesloten. Vastbesloten om niet de ontmoeting te zoeken. Communiceert met bier in de hand, elk glas meer spraakzaam. Sprakeloos verbazen we ons.
De meeste winkels zijn op deze zondag open. Turkse muziek schalt je tegemoet op de meubelboulevard waar ik een te snel opkomende ontlasting in een kraakschoon toilet kan achterlaten. De Turkse taal komt me van verkopers en kopers tegemoet. Turkije thuis in Amsterdam. Zondag is ook doordeweeks, doordeweek is alle dagen Zondag. Niet dat vrolijk geklede zondaggevoel zoals je dat in Afrika ziet, niet de rust van een glas en de ontmoeting. Alle informatie is voorhanden op slimme GSM’s maar we zijn vergeten hoe het echte contact met de ander te maken. We betalen voor een kostbaar abonnement op die GSM maar verlangen we ook niet meer naar een abonnement op de ontmoeting van aardige mensen?
Alexandra wordt vijftig, nodigt vijftig mensen uit bij het Pianolamuseum in Amsterdam. Mensen die de moeite waard zijn en krampachtig probeer ik in contact te komen. De tijd is te beperkt tot 3 kale uren, mijn pogingen hopeloos. We richten een nieuwe soos op: de ALEX50 soos en komen eens per maand bijeen. Om minder krampachtig die ander te ontmoeten. Om met water in de hand en sigaar in de mond te luisteren. Om sprakeloos te worden van verwondering, om de stilte de tijd te geven. Tijd voor de ander.
