Weer terug thuis
Ons leven blijft een expeditie. Lees onze expeditieverhalen vanuit Millingen aan de Rijn.
130917 wat is (t)huis.
Trui weer gelukkig thuis aan het opruimen.
Wat is je (t)huis? Is dat die mooie plek die je hebt achtergelaten tijdens je reizen en waar je steeds aan wordt herinnerd? Zijn dat die rode bakstenen met het zwarte dak en de witte muren, een vroegere boerderij op een kleine terp, het huis dat we al een paar jaar ons (t)huis noemen? Bij God, ik weet het niet meer. Weet niet of ik een (t)huis bezit / nodig heb / überhaupt wel wil…..
Ik loop over de dijk in een ferm tempo om de calorieën van gister te laten verbranden en ruimte te maken voor het voedsel van vandaag zonder gewichtstoename. Mijn levenslang, door mezelf opgelegde straf, om lekkere maaltijden te vermijden en vooral functioneel te eten hakt er behoorlijk in. In mijn gevoel van niet (t)huis in je eigen lijf. Weet dat ik mijn lichaam ook nog moet pijnigen met sit- en pushups. God, wat een slavernij.
Gister de hele dag mijn diensten verleend aan de bedrijfsovername van een vriend. Voelde me nuttig, kon iets terug geven aan iemand die al zo veel aan mij heeft gegeven. Daarin voel ik met (t)huis. Als ik op zoek moet naar een betaalde job, mijn eigen kwaliteiten moet benadrukken, nee, dat voelt beslist niet (t)huis. Van zichzelf komt er niets aanwaaien, alleen de frisse luchten op de dijk, de regen- en hagelbuien die we al hebben mogen voelen. Lange sheperdjas aan, hoed op en genieten. Voel me thuis in de natuur, scharrelend in een bos. Voel dat Trui datzelfde voelt. Ons gezamenlijk (t)huis ligt meer in de natuur dan in die vermaledijde stenen omgeving die anderen hun dorp, hun straat, hun (t)huis noemen.
Vandaag de post van 3 weken geopend, 20 cm hoge stapel, waarvan 15 cm de papiermand ingaat. Rekeningen voor God weet wat, verplichtingen. Ons nieuwe (t)huis bestaat uit papieren, digitale boodschappen, volstrekt overbodige levensluxe. We lijken in geleende tijd te leven op een plek die dan wel (t)huis wordt genoemd, maar heel anders aanvoelt. Het is meer huis dan (t)huis, het is meer van de ander (de bank bijvoorbeeld) dan van ons. Dat jaar Afrika had alles, behalve dat gevoel van geleende tijd. Hier was leven 1:1, puur. Hard soms, nooit saai, nooit dezelfde muren om tegenaan te kijken, elke dag anders en altijd de moeite meer waard dan mijn stenen (t)huis.
