Mooiste, beste, duurste, meest angstige, hoeveel kilometers, hoe duur etc

Mooiste, beste, duurste, meest angstige, hoeveel kilometers, hoe duur etc.

Het zijn de vragen die we elke dag krijgen gesteld. En waar we feitelijk helemaal geen antwoord op kúnnen geven. De vraag moge eenvoudig zijn, het antwoord is te gecompliceerd. Toch doen we een poging om onze lezers een soort ‘samenvatting van de hoogte- en dieptepunten’ te geven.

1. De mooiste ervaring.
– Zonder twijfel is de mooiste ervaring om een heel jaar lang, in de beperkte ruimte van de truck, samen te leven met de vrouw waar je van houdt. Ja, ik ben een romanticus, maar dan wel een eerlijke. Het hoogtepunt is elkaar nóg beter te begrijpen en aan te voelen. Voelen waar die ander goed in is en haar de ruimte daarvoor geven, weten waar ik goed in ben en daar de ruimte voor nemen.
– Al heel snel opgevolgd door het onverwacht mooie inzicht dat wij samen, in deze weercondities, genoeg hebben aan onze truck. Dat we daar voor een langere tijd heerlijk in kunnen leven. Dat we alle twee hardop durven roepen dat dit ons huis is geweest en altijd zal zijn als we op reis zijn.
– Qua natuurschoon was het, met stip, Serengetti. Tienduizenden wildebeesten op hun trektocht, heeft het meeste indruk gemaakt.

2. De grootste angst.
– Het inzicht dat ik bij mijn eigen angsten ben gekomen. In die woestenij zonder wegen, zonder mensen, zelfs zonder grote zichtbare dieren. Rijden op die scherpe randen van vulkanisch gesteente met de angst niet een maar drie banden lek te rijden. Gewoon niet meer uit die lege rivierbedding kunnen komen, niet een dag, maar meerdere dagen. Nergens meer een karrenspoor zien, een GPS die het ook niet meer weet. De angst voortkomend uit mijn verantwoordelijkheidsgevoel om onszelf en de auto heelhuids thuis te krijgen.
– We zaten op cel, gescheiden van elkaar. Plots begon Trui te gillen, ik kon niets, twee rijen tralies hielden me tegen. Ik hoorde haar gillen en dacht dat ze verkracht werd. Pas 16 uur later zag ik haar in blakende gezondheid. Dat was mijn grootste angst. Maar gelukkig was ze een ‘act’ aan het opvoeren, was ze in prima conditie, vechtlustig en opkomend voor wat zij dacht haar ‘recht’.
– Het heeft drie maanden, wellicht wel meer, gekost om enig vertrouwen in de truck te krijgen. Dat dit wonderbaarlijke, 25 jaar oude brok techniek ons die hele lange weg weer veilig thuis zou brengen. En hoe goed heeft Bully dat wel niet gedaan!
– De overtuiging na 60 jaar anders leven, dat ik het technisch inzicht ontbeer dat nodig is voor zo’n lange trip. Maar logisch nadenken (met de support van Willie Wortel Thijssen) heeft me voor een groot stuk van die angst verlost. Ik kan inmiddels goed luisteren naar de truck, naar de motor en als het nodig is kan ik de technische hulp zelf organiseren. Het ontslaat me niet van de verplichting dagelijks het oliepeil te controleren en wekelijks even onder de truck te kruipen om bouten en moeren te controleren. Om dagelijks de banden te inspecteren, gewoon op het oog en wekelijks te meten. En de kleine reparaties glimlachend zelf aan te pakken met een geweldig gevoel als die nog eens lukken ook.

3. Het meest gevaarlijk.
– Het aansteken van mijn pijp, al rijdend. Was beslist het meest gevaarlijke van ons avontuur. Ik slinger over de weg, verbrand m’n fikken, kan nauwelijks zien wie ons in wil halen. Klinkt wat ongeloofwaardig, maar het is mijn overtuiging.
– Sibeloi Parc, een vulkanische woestenij, Noord Kenia om Ethiopië in te komen. Diepe droge rivierbeddingen waar je wel in kunt, maar nooit meer uit. We waren radeloos, ik was gewoon bang! Geen mensen, geen zichtbare dieren, geen wegen, geen tracks. Niks, alleen wij.
– Voor Trui, was het de echte offroad in Simmien Mountains. Korte draaitjes, een (verplichte) gids tussen ons in gepropt en steil, heel steil en lekkere diepe afgronden, zonder een hekkie.
– Nou horen we de mensen die deze reis niet hebben gemaakt denken ‘hoe bestaat het dat er niet meer gevaarlijks was…’ maar zo hebben we het ervaren. Ook als we vrij kampeerden hebben we ons nooit bedreigd gevoeld, we hebben alleen maar leuke, aardige mensen ontmoet. Maar we betwijfelen of jullie dat (kunnen) geloven.

4. Het meest dure.
– Ongetwijfeld de advocaten die we nodig hadden in Zuid Afrika om uit de cel te komen. Wat een onbegrijpelijke situatie. Vandaag weten we nog niet wat we anders of beter hadden kunnen doen. Niet luisteren naar de adviezen van de immigratieclowns is de beste les waarschijnlijk. En het 90 dagen visum verlengen voor de 60^e dag!
– Serengetti & Ngoro Ngoro was niet alleen heel mooi, maar ook kostbaar. Eén dag kreeg je de tijd in dit mooie park, dan kwam je vanzelf uit in Ngoro Ngoro en mocht je opnieuw betalen. Bij elkaar $ 600. Chobe was zelfs onbetaalbaar voor ons, we wilden dolgraag maar dit park zou meerdere dagen kosten á $ 250 per dag. Niet gedaan.
– Na maanden heerlijk genieten van de basale zaken des levens. Groenten, fruit en bier, dan ineens in een stad komen waar een echte shoppingmall is. We kochten kostbare sigaren, we kochten de meest lekkere wijnen, 2 flessen whisky, heerlijk vlees. We gingen ons te buiten en mochten $ 600 afrekenen. We waren ook nog blij verrast door dat bedrag, het viel niet eens tegen. Heerlijk.
– Tanken is de belangrijkste kostenpost. Elke keer weer schrikken, gemiddeld € 800. Soms hielp het om maar voor € 200 te tanken, maar dan stopten we weer te vaak. Vervelend.

5. Het aller goedkoopste.
– Tanken in Libië. Onze 600 litertank vol gooien voor € 17,00. Voor onze ogen zagen we die literteller wél bewegen, maar die kostenteller nauwelijks. We waren ‘gelukkig’ leeg en konden voor heel weinig geld weer vol komen. Water bleek duurder dan diesel.
– Groenten en fruit in Ethiopië, Kenya en Malawi. Vijf prachtige ananassen voor minder dan € 1,00. Als je aan zou dringen kreeg je voor hetzelfde geld er tien. Sinasappelen per 40 voor € 0,50. Nou moet je weten dat ik nooit fruit eet, of het is onder druk. Maar dit kon ik niet weerstaan. Passievruchten, vers uit de boom, nooit echt gegeten, maar nu was ik teleurgesteld als we er niet 10-15 per dag konden scoren, joh wat was dat lekker.
– We hebben een satelliettelefoon voor noodgevallen, deze hebben we maar sporadisch gebruikt. Mijn eigen telefoontje was ik steeds kwijt, werd niet opgeladen, feitelijk was deze dus overbodig. We wilden eigenlijk ook niet bellen of gebeld worden. Contacten met de kinderen verlopen met Skype, e-mail werkt uitstekend, dus waarom lokale telefoonkaartjes kopen als we niet willen bellen. In Zuid Afrika, omdat we daar langer zouden zijn, deden we dat wel € 15,00 konden we wekenlang de noodzakelijke telefoontjes plegen.
– Het reizend leven is feitelijk best goedkoop. We hebben ons huis verhuurd, dus de meeste van de vaste kosten waren gedekt. Alhoewel we hadden gerekend op € 50 per dag, inclusief diesel is het dubbel uitgevallen. Maar toch, het reizend leven is en kan goedkoper zijn dan het reguliere leven thuis.
– Vrij kamperen. We hebben 60% vrij gekampeerd. Aan een strand of ander water, maar ook gewoon op een parkeerplaats van een shoppingmall, ergens in een achterafstraatje, naast een kerk of kerkhof. Het is een beetje ‘sport’ de leukste plek te vinden. Eens per week bezochten we een echte camping voor vers water, soms een wasje.
– Eindeloos wandelen. We hebben urenlang genoten van de natuur, van het oefenen van onze luie lichamen. Gratis en voor niks.
– Omkopingen. Hier hadden we toch behoorlijke kosten verwacht, maar door onze principiële opstelling, het feit dat we nooit haast hadden én een hoop geluk, hebben we hier 0,00 aan uitgegeven. Best een medailleprestatie.

6. Het meest bedreigende.
– Toch de arrestatie en de eerste 24 uur in de cel. De arrestatie is zo onverwacht (omdat we ter goeder trouw waren) en de cel zo ongelofelijk, dat dit mijn meest bedreigende ervaring was. Na die eerste 24 uur ga je settelen en je plek veroveren.
– Dat twee dronken mannen die de lampen uit je cel willen molesteren en ik in de weer ga om de schade te beperken. Met fysieke kracht, met overtuiging. Heel bedreigend. Moest ik ook nog mijn dekens ‘verdedigen’ met de blote vuist.

7. Kosten.
We weten het gewoon niet precies. We denken dat we in een jaar € 30.000 hebben uitgegeven, iets van € 100 per dag. Vinden we een gigabedrag. Daarvan is een derde aan Bully gespendeerd voor brandstof, onderhoud (3 grote beurten), 40.000 km en reparaties. Een aanzienlijk bedrag aan ‘prullaria’, zoals 40 houten schalen en 15 verschillende lappen en stofjes, allemaal cadeautjes voor onze vrienden. Een stomme krokodil leren tas, gewoon te lelijk voor woorden, vinden we achteraf, voor $ 350. (Trui én ik willen deze niet eens gebruiken). Zuid Afrika is nogal kostbaar, gewoon omdat er zoveel lekkers wordt aangeboden. We gaan eens per week naar een supermarkt en moeten dan € 130 aftikken, inclusief de zaken die we langs de weg kopen is dat € 20 per dag aan eten in Zuid Afrika, maar voor de overige landen was dat maximaal € 10,00. De was laten doen was eens in de 14 dagen voor € 10,00 een makkie en heel betaalbaar. Laten we eerlijk zijn, het kan veel goedkoper, het is gewoon onze keuze.