Basta, Finito, Klaar, It is over
We zullen je missen, continent van onze dromen. Soms verzengend warm van temperatuur, maar altijd vol genegenheid, overlopend van liefdevolle mensen die ons op elke plek in Afrika als vrienden in hun huis hebben genodigd. Soms regenachtig en koud, omdat het laatste traject in de Afrikaanse winter was, maar wat hebben we daarvan ook genoten van die zonovergoten dagen in je winter. Een winter die mooier bleek dan de meest van onze Hollandse zomers.
We gaan de straten missen. Straten vol met, vaak arme, maar o zo opgewekte zwarte mensen. Sommigen luid de Heer aanroepend, anderen met de uitgestoken hand van de bedelaar. Maar zelfs als we niets in die hand stopten, onderweg was een boterham met pindakaas vaak een welkome traktatie voor deze hongerigen, maar als we niets gaven, dan nog was er een opgewekte ‘baie fijne dag chief’.
We gaan de natuur missen, oh wat was die mooi. Van besneeuwde bergen tot diepe kloven. Van bergkammen, die maandenlang ons omringden tot die eindeloze oceanen die ons vergezelden. Van de eindeloze rode zandpaden en steile mulle klimmetjes die we met zoveel plezier hebben genomen. De eindeloos lange rij dieren die we hebben gezien. Een verscheidenheid van honderden vogels, maar ook een oneindig aantal olifanten, zebra’s, buffels, giraffen en nog veel meer. De trek van die honderdduizenden wildebeesten in Serengetti staat in ons hart gegrift.
Bovenal, echt bovenal gaan we de intimiteit van ons zo dicht op elkaar leven missen. Het 24/7 bij elkaar zijn en elkaar nog beter leren kennen. Het niet kunnen weglopen van onze conflicten maar ter plekke deze uit te praten en te doorvoelen. Deze beperkte ruimte was een stoompan in de ontwikkeling van onze relatie die al weliswaar 10 jaar oud is, maar nu inhoudelijk veel dieper voelt. Onaantastbaar bijna, sacraal en opwindend tegelijk.
Mijn lichaam is veranderd, gezonder geworden door beter eten onder het toeziend oog van Trui. We zijn minder impulsief geworden, lijken beter te kunnen relativeren, hebben de meeste van onze angsten achter ons gelaten, deze reis heeft meer gegeven dan we ooit hadden durven dromen.
Dit is de laatste mail, morgen zou Bully op de boot gaan, maar door een staking wordt dit minimaal een maand opgeschoven. Wij vliegen maandag 27-8 naar huis om opgehaald te worden door mijn boys. Ik verlang naar hun omhelzing, zonder ze gemist te hebben. Verlang er naar mijn leventje ‘opnieuw uit te vinden’ om de hypotheek te kunnen betalen. Maar laat een traan om wat ik achter laat.
