Michiel en Bertina
Hij is boer. Uitgekocht door de overheid en centjes gevangen voor zijn 1.000 koeien. Een hele nette prijs. Dit uitkoopprogramma is een overheidspoging de zwarte bevolking succesvol te laten boeren. Deze krijgen de boerderij voor niets, krijgen zelfs een beginkapitaal, maar in dit geval zijn al zijn koeien geslacht, is zijn boerderij ontdaan van alles wat bruikbaar is en is er niets van zijn trotse boerenbedrijf over. Het schijn geen uitzondering te zijn.
Michiel heeft ook een diamantmijn in de buurt van Kimberley waar 24/7 wordt gewerkt en waar écht geld wordt verdiend. Een aardige man (alweer) die ons uitnodigt om naar zijn nieuwe huis te komen en daar aan te schuiven bij een grote braai (alweer). De mensen zijn zo verdraaid aardig hier en deze uitnodiging laten we, wonder boven wonder, niet passeren.
Een grote oprijlaan, prachtige kolossale, witte trekpaarden, een schat van een Duitse herder en een oud Jack Russeltje dat gelijk het hart van Trui steelt. Uitzicht op de oceaan (waar we gister nog een grote verzameling walvissen en dolfijnen hebben zien spelen) een lekkere lap grond en drie verschillende, lekker brandende open haarden. Dat we zijn grasveld indeuken met 10 ton Bully maakt hem niets uit, Michiel loopt over van dankbaarheid dat we hem komen opzoeken.
Ook Michiel en Bertina zijn van de tweede ‘leg’ en precies op dezelfde dag als wij, 21-8 -2012 gehuwd. Dat smeedt ook weer een band. Hij is entrepreneur, super slim en is met van alles en nog wat actief. Hij hoort ons verhaal over zonne-energie aan en zegt dan ook meteen: ‘als wij dat samen op pakken, maak ik je miljonair in een jaar…’ Een leuke opening om mijn contacten aan te spreken en de mogelijkheden in ieder geval te onderzoeken. Kunnen we zo maar besluiten een paar jaar in Zuid Afrika ons geluk te proberen.
Er zijn een twintigtal mensen op de braai die als band de kerk hebben. Indrukwekkend dit te merken. Er wordt niet of nauwelijks gedronken maar de hoeveelheden vlees zijn weer indrukwekkend. Een tweetal boerenworstjes voor mij wordt lachwekkend afgedaan als ‘wanneer begin jij nou te eten joh?’
Dan komt die dwingende gastvrijheid weer: ik móet mee gaan vissen de volgende dag, we móeten nog een paar dagen langer blijven en men begrijpt er geen sikkepit van dat we liever op onszelf willen zijn. Het enthousiasme van Bettina (een super gastvrouw) en Michiel kent geen grenzen en toch tuffen we, eigenwijs als we zijn, de volgende dag lekker verder. Met twee nieuwe vrienden waar we zeker nog mee in contact zullen blijven.
Vanaf oktober is hun guesthouse klaar, dus iedereen die in de buurt van Plettenburg is: mail ons even voor het adres, dan worden jullie als goden ontvangen.
