Weer vrij

Mijn humeur is inmiddels onder niveau, gedraag me naar Trui als een mossel. Heb oprechte moordneigingen en wil dingen kapotmaken. Het ‘verzoek’ om vandaag 2 augustus te verschijnen voor de heer Coko, door ons bijgenaamd de Clown, is veranderd in een opdracht om precies om 09.00 aanwezig te zijn in zijn kantoor. We parkeren de nacht daarvoor Bully op 20 meter van de voordeur van Home Affairs, checken in om precies 08.55 en schrijven onze namen opnieuw in het register.

De avond voorafgaand had ik mijn repertoire goed geoefend, alle argumenten op de rij, 2 maanden van hot naar haar, 2000 km nodeloos gereden, 4 verschillende immigratiekantoren met 4 verschillende en tegenstrijdige adviezen, zeg maar: ik was d’r klaar voor. Zo als ik ook klaar was om de rechter te ontmoeten in de rechtszaal (wat niet mocht gebeuren).
De heer Coco was er simpelweg niet. Zijn assistente was ‘even weg’ en of dat een uur of een halve dag zou kosten was niet bekend. Bedenk, hier waren die ochtend al 3 telefoontjes van onze advocaat aan vooraf gegaan, immers de repatriëringboete van € 1800 die gister met zoveel moeite vanuit NL werd overgemaakt, hoefde vanochtend om 08.45 ineens NIET te worden betaald. Fijn, maar te laat en jammer van al die moeite van Riny (mijn onvolprezen back-office en jarenlange steunpilaar) en Jacqueline (Rabobank Oost Betuwe) die alles uit de kast hebben gehaald ons van dienste te zijn.

Geen Clown, geen assistente, dus onze stoelen uit de truck, pontificaal voor de ingang van Home Affairs en de gesprekken kwamen vanzelf op dreef van alle passanten. Geen goed woord natuurlijk en van iedereen begrip en herkenning. Om een uurtje of half elf komt Madame aankakken, zonder enig excuus 🙁 Nooit eerder ben ik dichterbij oprechte moordneigingen gekomen, gelukkig dat Trui het woord voert en ‘beleefd’ probeert te zijn. Als blanke hier hoef je echt niet op begrip te rekenen. Jarenlang, eeuwenlang zijn de zwarten door ons onderdrukt, dus nu zijn wij aan de beurt. Zo voelen we het echt.

Er worden papieren ingevuld, opnieuw de vraag gesteld die ook aan de Clown, het opperhoofd van dit circus, zijn gesteld met de vraag ‘waarom we in de gevangenis terecht zijn gekomen, wat we verkeerd hebben gedaan’. Maar men blijft het antwoord ten andere male schuldig, men heeft simpelweg geen enkel idee. Het is de willekeur waar we ons aan over moeten geven. Dat Trui eenvoudiger lukt dan mijzelf. Ik heb een nogal onuitwisbare herinnering achtergelaten, kan nu niet zeggen wat, maar mijn moordneigingen zijn daar in ieder geval door afgenomen. Gelukkig maar. We mogen nu tot onze vertrekdatum blijven, hoeven geen kostbare, nieuwe vliegtickets te kopen en hebben nog 21 dagen voor we Bully op de boot zetten en nog 24 dagen voordat we huiswaarts keren. De koffers vol met herinneringen, onze geesten gelaafd, zonder de illusie dat we dit allemaal ‘vast’ kunnen houden. Onze toekomst gaat weer gewoon zijn ‘oude’ gang als we terug zijn in NL, dat zal de realiteit zijn. We zijn geen andere mensen geworden, rijker ja, anders nee.

Vanuit Mossel Bay en George hebben we een rustige plek opgezocht. Trui maakt ons huis van boven tot onder schoon, stopt de was in twee grote wasmachines, we hebben een drooglijn gespannen. Ik loop de zaken in de truck na, we zijn aan het recupereren. We hebben de afspraak dat vanaf nu niet Geert maar vooral Trui de route bepaalt, het aantal dagen dat we op één plek blijven staan, wanneer we weer weg gaan. Om met een optimaal uitgerust gemoed terug te keren. We zijn weer klaar voor NL, wetend dat NL waarschijnlijk nooit meer klaar zal zijn voor ons. De Nederlandse ruimte is daar te klein voor, het werktempo te hoog, de spanningen ook te hoog. Maar zeker is dat we daar onze eigen, helemaal nieuwe wereld, weer opnieuw gaan vormgeven. Trui voor zich, ikzelf voor mij en, het meest belangrijk een wereld voor ons samen en onze vrienden.

Vanavond vieren we het feest van onze vrijlating. We hebben een geweldige fles witte Chardonnay, boordevol houttonen, cadeau gehad van WijnHein. Het braaihout staat klaar, een mooi stuk beef ligt klaar, het is hier nu 15.00 uur en een heerlijke 25 graden, tijd om vaarwel te zeggen tegen immigrations, advocaten en de cel. Tijd weer voor onszelf.