Paardendekenpluisje in ons eigen bed

Nee, zo’n ervaring gaat je niet in de kouwe kleren zitten. Hoe goed we samen ook uit deze strijd zijn gekomen, we zijn hier als Strijders (sorry Jan Strijder) in gegaan en als strijders uitgekomen. Toch grijpen je hersenen regelmatig terug op de gebeurtenissen van de afgelopen dagen.

Ik ga slapen en bedenk, als ik achter het lekkere warme lijf van mijn lieve lieveling lig, of mijn rugdekking wel ok is. Immers, met meerdere mensen op cel, moet je wel zorgen dat je met het gezicht naar hun ligt, zodat je regelmatig kunt kijken of zij niet aan het rotzooien zijn, je dekens jatten en shagjes draaien met een paar pagina’s uit je dierbare leesboek. Maar ik lig niet meer op cel…..

Ik word wakker en zie dat het nog donker is en wil verder slapen. Maar dan realiseer ik me dat er in onze truck gordijntjes zijn. Die je open kunt schuiven. Dát het helemaal niet donker is buiten. Ik lig niet meer op cel….

Een laatste ervaring, het is immers pas een dag na onze terugkeer in de vrije wereld, vanochtend vond ik een pluis in ons eigen bed. Zo herkenbaar, zo echt refererend aan ons avontuur…. De pluis van een paardendeken, grijs en wollig, die in óns bed ligt. Nadat we ons grondig hebben gedoucht, gewassen, geschrobd, gekamd, de ervaringen van die paar dagen hebben een toch diepere indruk gemaakt als ik mezelf toesta.

Mannen zijn stoer.  Mannen beschermen hun vrouwen.  Mannen,  tenminste échte mannen :-), zijn in dienst geweest, dus een paar nachies cel is een wandeling in het park. Nee dus, deze strijder heeft zijn strijd naar buiten gestreden, maar heeft nog even tijd nodig om het zelf te verwerken in zijn eigen rustige omgeving. Trui is naar een Pilatesklas, aansluitend een schoonheidsbehandeling. Ze heeft het zó verdiend (alweer een verjaardagscadeautje) deze onvervaarde reiziger / strijder.
Ik wacht op de advocaat die zijn rekening komt toelichten (slikkk) en een plan de campagne gaat aanreiken om de staat aansprakelijk te stellen voor hun misstappen naar ons. Daarna ga ik sleutelen, de dievenklauw aan de bestuurderszijde werkt niet meer. Binnenbekleding losmaken, goed kijken, nog een keer kijken, een klein gebedje en dan kijken of ik het kan verhelpen. Het geluid van de zee, de rollende golven, de zachtaardige wind helpen me daarbij.

De vraag die we onszelf dan ook regelmatig hebben gesteld gaat over het bekoelen of veranderen van ons reisvirus. Die vraag is eigenlijk al heel snel te beantwoorden: deze wordt er alleen maar door aangewakkerd. Deze ervaring maakt onderdeel uit van de wereld waarin we leven. Het maakt onderdeel uit van een wereld die nog niet de onze was. Onze reis had niet de bedoeling alleen de mooie plekjes te bewonderen uit de reisgidsen, maar om de écht Afrikaan, zo die al bestaat, te ontmoeten. Op cel hebben we mensen ontmoet die we anders écht niet de hand zouden schudden.

– Hij heeft een rood petje op en een lange baard. Gearresteerd omdat hij zich heeft ‘verdedigd’ tegen de aanvallen van zijn vrouw. Hij mept haar terug, zij belt de politie, hij wordt gearresteerd, zij houdt nog steeds van hem.

– Hij heeft een zwarte capuchon over zijn donkere koppie en verkondigt het woord van God. Spoort ons aan ons geen zorgen te maken, immers we geloven allemaal in God, dus alles komt goed. Een agent geloofde minder in zijn God, waarop onze hogepriester hem een hardhandige tik heeft verkocht. Vandaar zijn gezelschap hier.

– NIKE in felle gele letters op zijn Tshirt, opvallend mooie schoenen. Na enig aandringen uit de groep bekent hij met dagga te zijn betrapt (hasjiesj), nee niet met een sigaretje, maar met 5 schoendozen vol. Waarschijnlijke straf 3 jaar, effectief 11 maanden schat het collectief op cel in. Vlak voordat we in de rechtszaal zouden moeten verschijnen, scheurt hij een reepje papier van zijn politiedocument waar zijn ingeleverde bezittingen op staan geregistreerd, gooit er B+B pijptabak in, een forse pluim dagga en triomfantelijk steekt hij zijn peuk aan met de aansteker van Trui die een cel naast ons wacht.

– De zieligerd legt uit dat hij nu écht clean is na 5 maanden cel. Omdat hij nergens kon slapen ging hij naar zijn moeder voor een slaapplek, maar was vergeten dat hij een bezoekverbod had. Zijn moeder belt de politie en de zieligerd wordt opgepakt en weer voorgeleid.

Het zijn mensen, allemaal. Mensen met een verhaal, met ouders, soms met kinderen. Soms zijn het slachtoffers, soms berekende criminelen, maar ze maken allemaal onderdeel uit van deze onbegrijpelijk rijke schakering van mensen. Nu ook een beetje van onze wereld, en die van onze lezers wellicht.