Het grote gat
Al een week zijn we zwervend, vreten kilometers en rijden van het kastje naar de muur.
Het begon in George aan de Atlantische Oceaan, daar zouden we onze visa kunnen verlengen tenminste dat werd ons verteld in Oudshoorn, een provincieplaats in de bergen van de West Kaap. In George werd min of meer gesuggereerd dat we naar Lesotho konden reizen, zo’n 600 kilometer noordoost. Wat een armoe. Daar een paar dagen gebleven hunkerend weer de grens over te gaan in het volste vertrouwen. Helaas pindakaas, een visum voor 7 dagen kregen we, wat nu? Ons werd geadviseerd naar Bloemfontein te rijden. Toch weer 250 kilometer rijden voor het goede doel. Maar eind goed al goed, van de beambte kregen we een aantal formulieren om in te vullen die we de volgende dag met een boekingsbewijs voor de terugvlucht en een bankafschrift met daarop voldoende saldo moesten inleveren, dan zou het, dachten we, gepiept zijn. Trots dat Geert gisteren via internet een zeer goedkope terugvlucht heeft kunnen boeken, 750 euro voor 2 personen, zorgden we ervoor op tijd bij het gemeentehuis te zijn. Het begon al goed de Afrikaans sprekende beambte, een ander dan gisteren, had moeite met de taal?! Op het bankafschrift. Dat was een probleem, we moesten maar gaan zitten dan zou hij met zijn chef overleggen.
Wij nog steeds argeloos toen we weer aan de balie werden geroepen en daar te horen kregen dat de hele door ons ingevulde papierhandel opgestuurd ging worden naar Pretoria, we moesten wachten tot deze weer teruggestuurd zouden zijn. En hoe lang kan dit gaan duren? Wel zo’n 10 tot 30 dagen. Oeps. Wat nu, zelf naar pretoria gaan en de formulieren brengen is een optie, maar dat is weer zo’n 600 kilometer noordelijk terwijl we naar het zuiden willen, naar de Oceaan, naar Port Elisabeth. Ik voel me een ontheemde ziel. Dat het ook nog eens regent, maakt het niet vrolijker.
Nu zijn we in Kimberly, het is vrijdagavond, het weekend blijven we hier, gaan de diamantmijnen en het grote gat bekijken, ontstaan omdat hier zoveel diamanten op 15 tot 18 meter diepte gevonden werden. Dan gaan we naar het zuiden, we bedenken een list, in Port Elisabeth leveren we de papieren in, dan sturen ze die van daaruit op naar Pretoria, wij gaan dan gewoon onze gang en horen het wel wanneer ons visum verlengd is, tegen die tijd op 23 augustus gaat de truck daar op de boot en de 26e vliegen wij naar Düsseldorf, waar Sam en Tom ons komen ophalen.
