Verhaal van Trui

Onderweg, voorlopig zijn we gaande-weg, het begint te dagen dat mijn lijf mijn dierbaarste huis is, daarin ben ik, in feite alleen daar………… mijn gedachten blijven haken, ik ben nog aan het afscheid nemen van zoveel lieve mensen en hun ontroerende opmerkingen.  Wat vooral beklijft is deze  “wees lief voor Geert, hij is het ook voor jou.” Die neem ik mee, de grote uitdaging die wij zijn aangegaan is “het dieet”. Vastbesloten dat de buik van Geert moet slinken en niet zo’n beetje. Geert aanvaard alleen te eten wat ik hem voorzet, dit doet hij al 2 weken zonder mopperen, er is geen weegschaal en de broekriem kan nog niet worden aangehaald. Geen zichtbaar resultaat naar het schijnt.

Gewoon doen is mijn motto, niet zeuren is mijn motto, impulsief eten mag niet………geen Bratwurst,  geen Kartoffelsalat, geen pasta met vette saus, geen ovenverse broodjes met dikke plakken kaas, in plaats daarvan gezonde, verantwoorde combinaties volgens Montignac. Ik houd van zijn recepten en voor mij is het feest om zo te eten, voor Geert een straf. Als ik zit te smikkelen en zeg hoe lekker het is, doet hem dat pijn, Geert walgt min of meer van “gezond”eten.

Ik ben streng: volg de regels, houdt dit 3 maanden vol en je bent 12 kilo lichter, dat is toch niet zo moeilijk…………foute opmerking…………..het pijngehalte raakt een grens, demotivatie ligt op de loer, ik trek me er niets van aan, ik vind dat ik enorm mijn best doe om het eten een beetje aan te passen aan zijn smaakbeleving in de hoop dat hij dan toch een beetje geniet………….best lastig. Ik blijf standvastig en vastbesloten…….. verleidingen liggen op de loer…….straks als we in Italië zijn, dreigende woorden van Geert……………….hoe hou ik hem liefdevol in het gareel, opmerkingen als waarom doe je al die moeite nu om straks alles te verknallen  of het is voor je bestwil, raken hem diep. Dus zwijg ik en ben ik niet lief.