Mensen maken het verschil

Al weer dagenlang staan we wild ergens langs de oceaan. Niemand die ons lastig valt, behalve een incidentele hongerige bedelaar. Dat vrij kamperen is zoveel beter dan de obligate campings, het is ook vrijer in ons hoofd. De plekken die we uitzoeken lijken steeds ‘wilder’ te worden. Maar de behoefte aan menselijk contact blijft. Onze reis gaat, voor mij in deze volgorde, om mensen en natuur. Voor Trui is dat juist andersom.

We komen in een gezellig restaurantje Isabella en nog voor we zitten zijn we in contact met twee mannen die elkaar ook pas 10 minuten geleden hebben ontmoet. Er ontspint zich meteen een leuk gesprek en we worden al weer uitgenodigd in Kaapstap om te komen genieten van een ‘potje’. Doen we natuurlijk. In het gesprek komt het conventionele van de Zuid Afrikaanse relatie aan de orde. Het volledig ondergeschikt zijn van de ontwikkelde man aan de wensen van de Zuid Afrikaanse vrouw. Zo ‘lui’ de onderontwikkelde Zuid Afrikaanse man is, zo actief lijken de gestudeerden, de werkhebbenden. Maar ook blijken ze in een nauwsluitend keurslijf te zitten.

Omdat de drank rijkelijk vloeit, besluit Trui de benen te nemen, gelijk heeft ze. Ondenkbaar dat in Zuid Afrika dit geaccepteerd zou worden. Je gaat samen weg, of je blijft. Geen discussie. Ik steek het lont nog wat verder aan en vraag ze: ‘Maar wat indien Trui een aantrekkelijke, lieve man ontdekt in dit café en ik daar geen zin in heb?’ Nou ja, dat is natuurlijk al helemaal niet te bespreken. Als ik dan aangeef hetzelfde te doen als Trui, gewoon lekker mijn eigen bedje opzoeken, dan staan ze perplex. ‘Maar maak je je dan geen zorgen om je vrouw?’ Zorgen blijken hun relaties te verstoren, hun verantwoordelijkheidsgevoel onderdrukt hun eigenwaarde. Daardoor is het niet gemakkelijk om vreugde in die relaties te ontdekken.

De volgende dag vinden we een moordplek aan het strand. De zon schijnt, een koude wind doet haar best, maar het uitzicht is zo superieur, dat we die koude wind maar even vergeten. We pakken uit, dat wil zeggen 2 luie stoelen, de tafel en een grote mat die op de grond ligt. Dit proces herhaalt zich dagelijks en kost welgeteld 90 tellen / seconden, het is nogal niet wat. We ploffen in onze luie stoelen, trekken een extra jas aan en zien golven die blijven rollen. Surfers-golfen die maar blijven komen. Golven ook die 10 meter hoog op de kust beuken, op een bijna aanraakbare afstand.

Toch houdt de wind aan en blijft de zon ineens weg. Verdikke, we lijken vast te vriezen in onze luie stoelen. We besluiten het strand te verkennen, hoeveel schelpen hebben we al niet in de truck, en dan vergeet je alle kou en zongebrek. Na afloop, het is inmiddels 16.00 uur besluiten we toch een dorpje op te zoeken en vinden in een brochure een plaatsnaam Aurora (de dageraad roept Truitje, dat zal toch wel een mooie plaats zijn….). Welgeteld één kerk, één winkel, één coffeeshop (gesloten). We zaten op de heenweg wat lacherig te denken over een soort huiskamercafeetje, als Merlijn van Hendrik Jan, maar dat er niets was, helemaal niet één café?

Tot we een locale aanspreken die trots zegt: de beste steaks van de West Kaap vind je bij Helmuth. Het staat op geen kaart, er is geen verwijzing, maar Helmuth bestaat al 18 jaar op die plek. We giechelen wat als we naar binnen gaan en roepen van ‘dus toch dat huiskamercafé?’, zonder het zelf te geloven natuurlijk.

We komen in een museum. Er hangen en liggen honderden curieuse prullaria. De geur van de open haard walmt ons tegemoet, eiken tafels en zuiver gepoetst koper heet ons welkom. Je kunt niet naar de gastheer kijken als je je ogen niet even laat afdwalen naar de muren. Maar je komt niet uitgekeken. Een kekke verzameling hoeden, rijzadels, potten en pannen, schilderijen en foto’s, we komen ogen tekort.

En dan valt onze blik op Der Helmuth, 72 jaar oud, puntbaardje, grote pijp in de mond en een snor die over zijn onderlip valt. (niet kijken als hij koffie drinkt hoor). Hij is een reiziger. India, China, Australië, Tahiti, Cyprus, overal heeft hij ook restaurants gehad. Het klopt weer. Reizigers ontmoeten reizigers en komen tijd te kort.

We besluiten de avond met een rondje scrabble en rode wijn. We duikelen tevreden ons bed in. Ondanks de kou en de regen, maken mensen het verschil.