Autowandelen

Even voor de duidelijkheid: mij persoonlijk wind een vers gelegde teerweg met een krijtwitte middenstreep en twee gele strepen aan de kant me al behoorlijk op. Zo’n zwarte slang die zich door de rode bergen kronkelt geeft mij steeds weer het gevoel van ‘thuis zijn’. Voor Trui is zo’n weg redelijk vervelend en soms sluipt ze dan ook naar achter om een uurtje slaap te pikken. Prima natuurlijk.

Trui heeft al jaren geleden het [autowandelen] uitgevonden. Als ze weer eens (en met reden) genoeg van me had, pakte ze de auto en zocht de kleinste zandpaadjes op om daar met een snelheid van 5 km/uur doorheen te ‘wandelen’. Autowandelen dus. Dit brachten we vandaag opnieuw weer in de praktijk, in het Namakwa Park in de Noord Kaap van Zuid Afrika.

Een onhebbelijkheid die hoort bij dat autowandelen is het opzoeken van grenzen. De grens van het toelaatbare (van de truck) of van de wet. Immers een zandpad waarbij aangegeven staat [only with permit] is voor haar een mooiere weg dan die waar dat niet staat. Vreemde afwijking, maar deze brengt je wel op de meest interessante plaatsen.

Namakwa Park moet in het voorjaar vergeven zijn van bloeiende planten, omdat we nu in de herfst zijn, is daar weinig van te zien. Maar stel je voor: gravel en zandpaden op de breedte van een ezelspoor, hellingspercentages die maar net door Bully worden gepikt en dan die ribbelpaden (wasborden), dat brengt haar helemaal in vervoering. Het park heeft de afmeting van een forse Hollandse provincie en buiten een afrastering aan de uiterste grenzen, is er geen telefoonpaal, geen wegaanduiding, geen enkel ander bord te zien anders dan [Eigendom van De Beers Diamanten / Verboden Gebied].

Heel gelukkig zijn we met Tracks4Afrika ons navigatiesysteem waar de meeste weggetjes en ezelpaden echt staan aangegeven. Vaak met opbeurende teksten als [closed road, serious offroad, 4wd needed], maar we roepen dan steeds dat we met een verouderde kaart rijden en dat het allemaal we mee zal vallen. En gelukkig deed dat het ook deze dagtrip. We reden opnieuw de hele dag op ezelpaadjes, genoten van de meest fantastische uitzichten, verlaten huizen en wild. Met name de Kudu kwam vaak op ons pad. We zijn daarvoor gewaarschuwd want dit prachtige beest met enorme hoorns schijnt zelfmoord neigingen te hebben en gooit zich met plezier voor langs stormende auto’s. Je krijgt dan een fors paard met hoorns door je voorruit, de Afrikanen zijn er doodsbenauwd voor, dus ook wij passen dubbel op.

In die hoorbare stilte komt Bob Marley ineens tot leven. Onze radio had een paar weken geleden de geest gegeven en ik heb het ding uit z’n kast geprutst, draden in- en uitgestoken maar geen resultaat. Het was de energie van het autowandelen die in die stilte ineens het apparaat weer liet werken waarschijnlijk. Maar het was een wonderlijke omlijsting van opnieuw een dag om nooit te vergeten.

We hebben de truck op een zandpad geparkeerd aan de voet van een soort Tafelberg. De zon gaat onder en gooit haar gouden licht over die platte berg. Gelijktijdig komt de volle maan aan de andere kant boven de berg uit. We horen de wolven janken op korte afstand. Kortom, we komen opnieuw weer aan onze trekken.