Sossusvlei

We komen licht vermoeid aan in Sesserin. Het is pas 12.00, maar het zonlicht dat op de witte gravelwegen reflecteert is fel. Mijn zonnebril, die ik al jarenlang op mijn motorritten gebruik, blijkt te lichte glazen te hebben voor deze omstandigheden. We zijn aan de ingang van, opnieuw, een natuurpark: De Sossusvlei. We staan te dubben van wel of niet een pad van 76 km naar het eindpunt te rijden, om dan weer om te draaien over dezelfde weg terug. Want er zijn geen verbindende wegen vanwege het verboden Diamantengebied van De Beers. We ontmoeten mensen die onder de indruk zijn van deze rit en aangeven de rit s’ochtends te maken. Immers als campinggast mogen we om 05.30 de poort door en kunnen we net op tijd de zon zien opkomen. Blijkbaar spectaculair?

We hebben rotsige woestijnen gezien en bereden. We zijn door mul zand geploegd. We hebben oases met palmbomen en warm water bronnen gezien en daar intens van genoten. Wat in hemelsnaam kan zo’n toeristische attractie (er staan een aantal grote overlander-bussen) daar nog aan toevoegen? We rijden nog in het donker (gewaarschuwd voor die levensgrote Kudu’s die op het licht van de koplampen afkomen) en komen niet echt onder de indruk.

Dan komt de zon op. Het prille licht kleurt van licht geel naar warm geel. Het verandert onze omgeving ineens. Binnen 5 minuten zijn we omringd door rode, scherp afgetekende duinen. We raken elk gevoel voor proporties kwijt. Of een duin 50 of 500 meter hoog is kunnen we niet meer onderscheiden. Wat we zien valt ook niet te beschrijven en zoals later blijkt, niet eens te fotograferen. We begrijpen waar Gaudi zijn inspiratie vandaan haalde, geen enkele lijn is identiek, geen enkele hoek is recht, het is een vloeiend landschap van duinen die puur en puur rood zijn.

Alsof er een vers gestreken linnen tafelkleed, van heel scherpe vouwen is voorzien en zorgvuldig in het landschap is geplaatst. Het is nu windstil, maar de wind heeft deze vormen bepaald. Met een soort magische, esthetische zorgvuldigheid is het duinenlandschap een perfect grafisch geheel geworden van lijnen en kleuren. Soms iets geler, vaak vuur- en vuur rood. We hebben dit in onze stoutste dromen niet kunnen voorstellen. Opnieuw een hoogtepunt wat ik niet afdoende kan beschrijven.

Hoe doen échte schrijvers dat
Hoe beschrijven zij het onbeschrijfbare
Hoe kunnen zij hun lezers in vervoering brengen
Waar ik woorden voor tekort kom

Ik bén op die wonderlijke plaatsen
Ik voel wat zij voelen
Krijg het niet op papier
Voel het als een onrecht

Het onbeschrijfbare is opgeslagen
In mijn hart, alleen toegankelijk voor mezelf
Als een bouwsteen voor mijn rijkdom
Als deel van mijn persoonlijk geluk.

NB-1/ de laatste 5km is alleen geschikt voor 4×4 en trucks worden niet toegelaten. Wij wel dus, we doen alsof we gek zijn immers. We besluiten de banden niet af te laten in het hele mulle zand, want dan zouden we de opgaande zon kunnen missen. En komen dan ook muurvast te zitten. De auto doet raar, we horen zware klappen van de as waardoor het lijkt alsof de 4×4 grip niet pakt. We ruiken een soort brandlucht en zetten snel de motor af. We besluiten eerst te gaan genieten van de opkomende zon, alvorens ons druk te maken. Als we terug komen geraken we met enige moeite uit het zand, maar het lijkt alsof de 4×4 niet ‘pakt’. Eenmaal op de verharde weg proberen we nog een aantal malen 4×4 en alles is weer in orde. Tsja, een stil protest?

NB-2/ we zijn voor 100% van onze energie afhankelijk van de zon en onze zonnepanelen. Als we de koelkast s’nachts uitzetten loopt het energieniveau wel eens terug naar 92%, maar zelden lager. De dag hiervoor zijn de accu’s tijdens het rijden niet opgeladen (wat wel hoort) en als we aankomen staat de meter op een schrikbarende 70%. We zetten de truck pal in de zon en er wordt in een uur nog niet geladen wat normaal 5 minuten kost. Shit. Ik lees alle waarden van de meter uit (20 verschillende veelal voor mij onbegrijpelijke getallen) en weet eigenlijk niets beters te bedenken dan de Victron uit en aan te zetten. De volgende dag blijkt het probleem zichzelf te hebben opgelost. Als de zon op de stand van 10.00 uur aan de kim staat duurt het minder dan 5 minuten om het peil weer op 100% te hebben. Heerlijk, die problemen die zichzelf zo eenvoudig lijken op te lossen 🙂