Zeehonden kolonie

Een jakhals scharrelt langs het ijskoude strand. Het is minder dan 10 graden en de wind waait hard uit de Antarctische Atlantische oceaan. Het scheelt 20 graden met gister, maar de Skeleton Coast heeft vergelijkbare temperaturen met ons eigen Nederlandje.

We vinden dode zeehonden, niet een maar een tiental. De jakhals snuffelt aan een vers lijk en besluit nog een paar dagen met de consumptie te wachten. Jonge zeehondenlijken liggen als lege zakken langs de wilde kust. Geraamten van allerlei dieren, van hyena tot haai liggen rondom ons verspreid. Een rottende lucht vergezeld deze morbide omgeving.

Een andere lucht verwelkomt ons bij een zeehonden kolonie. Een lucht die we kennen van dierentuinen en zowaar, we zien een tiental zeehonden op het strand. Maar we kijken niet goed. Verder weg tuimelen nog meer zeehonden over elkaar het spattende water in. We kijken beter en tellen niet meer. Een ontelbaar aantal, geen honderden, geen duizenden maar tienduizenden zeehonden en robben bevolken het strand. We staan stil. Sprakeloos en onder de indruk. Voor ons een onverwacht wereldwonder. Van kwetsbare, vertederende, sociale dieren. Die de kortste weg naar het water nemen, gewoon dwars over elkaar. Er komt geen einde aan, het maagdelijke strand wordt vrolijk zwart gekleurd door die logge lijven.

We kúnnen het niet beschrijven, we kunnen een paar plaatjes laten zien. Maar de beleving is veel en veel meer intens. We ruiken ze, we voelen ze, we zien ze op een meter of minder afstand. Al eeuwenlang komen ze op deze plaats bijeen. Men heeft een wandelpromenade dwars over het strand gebouwd en ze blijven op deze plek komen. Beschermd. Om ons opnieuw onder de indruk te laten zijn van Moeder Natuur.