Vanmorgen Essoueira verlaten. Met gemengde gevoelens. Onze romantiek, enkele maanden na onze eerste ontmoeting is daar opgebloeid. Een stadje aan de oceaan met onwaarschijnlijk hoge golven. We praten over 10 jaar geleden. Nu wordt er een giga-haven aangelegd. Grote parkeerplaatsen,

IK kende de term niet, maar mijn Trui-liefje wel. In Amsterdam wordt je afgelegd als mensen je achtervolgen, scherp in de gaten houden en dan iets van je willen. Nou ja, in dat geval wordt iedereen hier in Marokko door

Rocky Mountains, wie kent het niet? Tata – Tafraout, wie kent het wel? Meteen nadat we Tata achter ons laten, een van de meest levendige dorpjes die we onderweg hebben gezien, komen we in een voor ons nieuw en onherkenbaar ander landschap.

Als water zijn onze gedachten vaak. Soms bewegen we noordelijk, met de wens de oostgrens van Algerije zo lang mogelijk langs de oostkant te volgen. Een van de weinige gebieden die we nog niet kennen van dit mooie Marokko. Een

Twijfelachtig of we zouden overnachten in de stad of op het platteland. De keuze tussen het heerlijke rumoer of de rust van voor je uitkijken. Was het eerst de stad, maar na een verkenning tussen kleiner dan kleine straatjes, de